Vandaag deel ik een ervaringsverhaal dat ik al veel te lang op de plank heb staan, maar dat ongetwijfeld mensen voor veel mensen bekend voor zal komen. Aan de ene kant heb je een heel verzorgd leven, niks aan de hand… maar de schaduwzijde is een doorgeslagen alcoholleven waar soms alle remmen losgaan en het einde zoek lijkt. Die levens kunnen best een tijdje naast elkaar bestaan, maar vroeg of laat gaan ze elkaar overlappen. En dan vergt het veel moed om hier serieus werk van te maken. De schrijfster van dit verhaal heeft dit gelukkig op tijd ingezien en is in gaan grijpen. Heel mooi om over haar reis naar alcoholvrijheid te lezen:
In het dagelijkse leven ben ik werkzaam als verpleegkundige. Ik dronk gemiddeld twee keer per week op mijn vrije dagen. Ik had altijd de tegenwoordigheid van geest om geen alcohol te consumeren voor of na mijn werkzaamheden. Met andere woorden het werk nam en neem ik zeer serieus. Maar als ik vrij was, of tijdens vakanties…
De remmen gingen los en ik telde de uren af om weer te mogen consumeren. Het bevreemd mij. Ik houd van sport, gezonde voeding, kunst, cultuur en de natuur. Maar drank hoorde er gewoon bij. Ik keek naar kookprogramma’s van Jamie een Anthony. Zij genoten van een glas wijn of biertje. Waarom ik dan niet?
Pas toen ik op mijn vrije dagen onder invloed van de avond daarvoor ook begon te drinken, ‘s nachts kokhalzend wakker werd, gaten in mijn geheugen kreeg en na een feest in een politiecel belandde (met 1 schoen, zonder de rest van de partygangers)… tja, toen werd ik berouwvol. Angstig, maar ook vreselijk bedroefd over mijn handelingen. Hoe kan iemand die ZO ontzettend verantwoordelijk is, pietje precies in alles, verzorgend naar anderen, toch zo ontzettend doorslaan?
Nadat mijn vriend tegen me had gezegd dat hij mij wel ten huwelijk wilde vragen, maar dit vanwege alcohol dit durfde, ben ik gaan nadenken. Waarom drink ik een fles whiskey leeg als ik geen wijn kan vinden? Waarom zet ik mezelf voor schut als ik onder invloed ben? Er waren heel veel waaroms.
Ik werd wakker in het midden van de nacht, doodziek van de drank. Ik keek naar mijn mooie witte jurk, ondergekotst door mijn dronkenschap. Ik werd bang.
Bang om in de hel te komen, terwijl ik er al in zit/zat.
Bang om op een bankje te belanden.
Bang om mijn BIG (werkregistratie) te verliezen, mocht ik een keer op dat bankje terechtkomen.
Je verliest alles, je waardigheid, je kennis, je vertrouwen, echt werkelijk alles.
Ik wilde niet naar de AA, maar wat nu? Ik had geen behoefte aan een kliniek, ook geen tijd daarvoor. Ik wilde niet dat mensen wisten hoe het met de knappe stoere dame zat.
Om een lang verhaal kort te maken, ik heb gekozen om boeken te gaan lezen. Lezen is mijn hobby en deze hobby is mijn redding en genezing geweest. Al de boeken die je in je lijstje hebt staan. Been there, done that. Het waren eyeopeners. Vooral Clare Pooley, met wie ik overigens ook persoonlijk contact heb gehad.
Op dit moment drink ik geen alcohol. Het is niet allemaal de verademing zoals ik veel mensen heb horen zeggen, maar de hangovers zijn weg. Ik mis ook zeker niet mijn walgelijke gedrag onder invloed, maar wel het zorgeloze gevoel van het moment dat alles nog min of meer onder controle is. Ik bezig ben om mijn rijbewijs te halen. Dit durfde ik nooit. Ik sport veel en geniet van mijn familie en partner.
God zegen jullie!
Liefs,.
En heel veel liefs terug van iedereen die dit leest! Supergoed dat je het tij laat keren. Ik hoop van harte dat het je lukt om weer de controle terug te vinden en vooral terug te houden. Mijn ervaring is dat het in dat geval misschien maar makkelijker is om helemaal afscheid te nemen van dat alcohol-leven. Dan hoef je het in elk geval niet meer te combineren.
Onwijs veel succes, en nogmaals ontzettend bedankt voor het delen! En mocht iemand anders na het lezen van dit verhaal nu ook eens zijn of haar ervaringen van zich af willen schrijven: heel graag! Als je op deze pagina even je e-mailadres invult neem ik zo snel mogelijk per mail contact met je op met een paar vragen.
Fijne dag allemaal!
