Twee jaar later…

Toen ik nog maar net begonnen was met Alcoholvrijheid, kreeg ik toevallig vrij snel een van de meest indrukwekkende verhalen tot op heden te verwerken. Het was een verhaal van iemand met een zwaar leven achter de rug, maar die met een strijdlust de toekomst tegemoet ging (gaat) waar ik tot op de dag van vandaag onvoorstelbaar veel bewondering en respect voor heb. Rond de afgelopen jaarwisseling kreeg ik plotseling een bericht van haar, met de boodschap dat ze eigenlijk wel een vervolg zou willen schrijven. Uiteraard zou ik niets liever willen, en zo kwam het dat ik niet veel later haar mooie vervolgverhaal mocht lezen. En zonder te overdrijven stonden de tranen mij in de ogen toen ik het las… zij is het levende bewijs dat je met doorzettingsvermogen, wilskracht en moed daadwerkelijk van heel ver kunt terugveren. En als zij nu nog steeds zo goed bezig is, dan kunnen wij het allemaal! Echt, als er iemand een publiekelijk eerbetoon verdient op deze site, dan is zij het wel… maar ja, privacy he 😉 Desalniettemin deel ik hierbij graag haar vervolgverhaal (bewust zonder link naar deel 1, want haar boodschap gaar over het nu). Laat het bezinken:

Ruim twee jaar geleden postte ik voor het eerst mijn verhaal op alcoholvrijheid. Het was mijn levensverhaal, wat je als behoorlijk triest kunt bestempelen. Het gaat om een behoorlijk traumatisch verleden, waar de alcohol al een grote rol in speelde. Ik heb het bewust niet teruggelezen, om nu een letterlijk helder vervolg te kunnen schrijven.

Wat heb ik diep gezeten tot tot mij doordrong dat het drinken van een manier van verdoven van het verdriet naar een gewoonte was geworden.

Ik was (en ben) de klassieke alcoholist zoals veel mensen ze voor zich zien. Mijn dag begon al om zes uur ‘s ochtends met een biertje om de ontwenningsverschijnselen van de vorige dag weg te halen. Omdat ik perse “gewoon” wilde blijven doen, ging ik na vier halve liters (want dan voelde ik me pas weer een beetje mens) een rondje hardlopen met mijn vader. Dat iedereen de alcohol rook besefte ik niet. Ik was goed bezig. Eenmaal thuis verdiende ik dan ook geen douche, maar een volgende halve liter, want mijn lijf gaf alweer aan drank nodig te hebben.

De rest van mijn dag spendeerde ik met chatten op een forum voor mensen met psychische problemen, daar regelmatig aangevend dat ik nu echt zelfmoord ging plegen (wat ik overigens ook naar iedereen appte en op Facebook plaatste). Tot ik rond een uur of zeven ‘s avonds letterlijk met mijn biertje in mijn hand op de bank in slaap viel en het bier over mijn benen liep. Of ik was weer eens in de keuken tussen de vuilnisbak gedonderd, waar mijn man me weer op kon rapen, wat uiteraard met geen mogelijkheid lukte.

Coping mechanisme? Allang niet meer. Ik kon niet zonder. Iedereen zag het met ledeogen aan. Vooral mijn man. Op het laatst was hij murw. Na zoveel pogingen om me te laten stoppen, na zoveel beloften en goede voornemens van mijn kant (die ik niet waarmaakte) zei hij dat als ik mezelf dood dronk, dat hij dat prima vond.

Februari 2020 belandde ik in het ziekenhuis met een alcoholische alvleesklierontsteking. Helse pijn deed het. Ik herinner me dat ik mezelf zielig vond dat ik in het ziekenhuis lag en aandacht wilde. De mdl-arts deelde ondertussen mee dat als mijn hart ermee ophield ze me niet zouden reanimeren. Ik maakte mezelf toch kapot. Eens toch? Huh? Nee, ik wilde leven! Ik huilde heel hard en mijn man haalde zijn schouders op. Tsja, zo staan de zaken ervoor zei hij.

Dit was de eerste keer dat ik besefte dat ik niemand meer had. Mijn “vrienden” waren van dat forum en daar was ik al vanaf gegooid. Ik had zoveel gelogen over mijn lichamelijke klachten em gebruik en zoveel afspraken afgezegd dat ook mijn “fysieke” vrienden het lieten afweten. Ik voelde voor het eerst weer die verrotte eenzaamheid van het misbruik en mishandeling uit mijn jeugd. Maar ik had al die tijd de verkeerde hulp gezocht. De fles.

Ik presteerde het om nog een aantal maanden door te drinken. Toen bleken mijn leverwaarden zo verschrikkelijk torenhoog dat ik minderde. Alleen maar om bij de volgende bloedtest “beter uit de verf” te komen.

Zoals ik mijn eerdere verhaal al vertelde kwam ik op een dag stom toevallig een Facebook groep over stoppen met alcohol tegen. Daar vertelde iemand me over de AA. Ik kende dat wel, was daar al eerder geweest jaren geleden (alleen voor de stoere muntjes), maar nu was het midden in de corona tijd, dus enkel online. Niet veel later zat ik voor het eerst bij zo’n online meeting. Het was een Amerikaanse, eentje die 24/7 doorging. Het enige wat ik deed was luisteren. De herkenning en erkenning was enorm. Het voelde als thuiskomen. Ik was niet meer alleen. Ik bracht de daarop volgende weken hele dagen online in die groep door en heb sinds die eerste meeting ook geen druppel alcohol meer aangeraakt. Enkel door op te staan en de meeting aan te zetten ipv een halve liter aan mijn lippen te zetten. Elke dag opnieuw, dag voor dag. Het voordeel was overigens wel dat ik al geminderd was, ineens stoppen na zo’n 14 halve liters per dag raad ik echt af!

Het jaar daarop stond in het teken van contacten herstellen, mijn lijf resetten, eigenlijk gewoon opnieuw beginnen. Dit deed ik onder andere door aan de 12 stappen te werken met mijn sponsor. Ik ga niemand bekeren tot het programma van de AA/NA/CA whatever, maar ik kan je zeggen dat na het werken aan mezelf op een andere manier dat ego van me een stuk gekrompen is. De wereld draait niet meer om mij en mijn gebruik. Dit heeft er voor gezorgd dat mijn relatie zich begon te herstellen. Er was ruimte voor hem en zijn gevoelens en daarmee ook voor de mijne. Ook ontmoette ik in dat jaar een heel scala aan nieuwe vrienden, echte vrienden, meesten ook in herstel. Ergens wat drinken draaide niet meer om of het glas bijna leeg was, maar om de fijne gesprekken en goed gezelschap.

Het tweede jaar ontdekte ik dat de euforie van het eerste jaar weg begon te ebben. Mijn verleden is immers nog steeds mijn verleden en ik begon tegen mezelf aan te lopen. Ik kon kiezen. Oud gedrag; een hoop drama waar ik niks mee op zou schieten of aan de slag met mezelf. Ik koos voor het laatste. Ik kamp nog steeds met een psychische stoornis, die ik heb overgehouden aan mijn jeugd, maar ik hoef hier niet voor weg te rennen. Ook al waren er meerdere opnames en crises aan de orde.

Ik voelde en voel alles keihard. Maar, ow, wat ben ik daar blij mee! Ik heb daardoor het contact met mijn ouders verbroken, mijn schulden afgelost, leren praten over emoties, mijn rijbewijs terug, inmiddels al bijna 2 jaar een geweldige vrijwilligers baan. Alles, omdat ik weer wil vechten. Ik wil onafhankelijk zijn. Het zelf doen. Ja, dat gaat met vallen en opstaan, maar het immense gevoel van geluk en trots is het zo waard! Zo heb ik mijn naam officieel kunnen veranderen via een rechtszaak. Dat heeft me 800 euro gekost, maar dat kon ik zelf betalen, van mijn spaargeld.

Elke dinsdag ga ik nog naar een meeting hier vlak om de hoek en zo af en toe elders in het land. Ik ga niet vaak meer online, dat persoonlijke contact is toch het fijnst. Maar online meetings kunnen een uitstekende opstap zijn, dat blijkt!

Maar het allermooiste is nog dat ik er nu voor anderen kan zijn. Doorgeven wat ik heb gekregen aan mensen die het zo hard nodig hebben en in het begin van hun proces zitten. Want ik ben immens dankbaar en gelukkig, ook al moet ik nog het een en ander verwerken. Daar kan het “lekkere gevoel” van een drankje niet tegenop. Want het blijft niet bij 1. Dan doen we het gewoon maar niet he!

Ik hoop dat mijn verhaal een inspiratie is voor mensen die denken alcohol nodig te hebben om te kunnen overleven. Juist niet. Het leven is zoveel mooier zonder. Ik ben immens dankbaar.

— Januari 2023: 2.5 jaar alcohol vrij.

Och, wat vind ik dit toch sterk en mooi! Terwijl ik je verhaal aan het uitwerken ben lopen de tranen dus gewoon weer uit mijn ogen zeg.. haha. Maar als jouw verhaal anderen ook maar half zo raakt als mij, ben je dubbel en dwars de inspiratie die je met jouw verhaal hoopt over te brengen vandaag… Jouw verhaal gaat over meer dan alcohol. Het gaat over doorzetten, over leven, over vrijheid, en over revalidatie na een traumatisch verleden, en dat je dat ondanks alcohol zo waanzinnig doet vind ik echt onvoorstelbaar. Serieus, als ik net als de AA stoere alcoholvrijheid-muntjes had gemaakt, stuurde ik je meteen een hele doos. Zonder twijfel!

Duizend maal dank op dit prachtige vervolg van je levensverhaal, en ik wens jou en je man alle goeds voor de toekomst. Je bent geweldig!

Namens iedereen op alcoholvrijheid: bedankt!

Liefs en hulde,
Rein

UPDATE: in de afgelopen tijd heb ik rond dit verhaal wat contact met de schrijfster gehad, en met de bovenstaande woorden is het verhaal helaas toch nog niet helemaal voorbij. Ze gaf aan het namelijk toch bijzonder zwaar te hebben met haar psychische problemen, ondanks het feit dat ze dit gelukkig ijzersterk zonder alcohol doet. Door uitzichtloosheid op een herstel van alle traumatische gebeurtenissen in haar verleden, heeft ze uiteindelijk toch besloten om een euthanasietraject op te starten. Dit loopt momenteel, maar zelfs nu heeft ze alle overtuiging en wil om dit volledig nuchter aan te gaan. Of zoals ze dit zelf zo mooi verwoord:

“Geen haar op mijn hoofd die eraan denkt naar de alcohol te grijpen. Dit gaan we waardig doen, en niet zoals ik al die jaren geleefd heb. Om eerlijk te zijn ben ik gelukkiger dan ooit. En damn sober! 👊”

Hoe mooi is dat? Dus sja, ook al is dit natuurlijk verre van het happy end waar we op hopen, het laat toch maar zien dat er zelfs in de meest uitzichtloze gevallen een uitweg is van drank. Laten we die les alsjeblieft nooit vergeten allemaal!

x