“Sommige gewoontes kunnen giftig worden”

Dat alcohol je heel geleidelijk te pakken neemt zal waarschijnlijk weinig bezoekers van deze site nog verbazen. Dit prachtige ervaringsverhaal is daar maar weer een al te helder voorbeeld van. Het verhaal komt van een vriend die ik zo te lezen al veel te lang niet meer gezien heb, en die gelukkig net op tijd uit de giftige val lijkt te stappen die alcohol heet. Heel erg mooi om te lezen:

Hoi! Graag deel ik mijn verhaal met jullie. Het gaat over alcohol, oké, maar het gaat vooral over hoe een mensenleven kan lopen.

Het leven is er om af en toe te worden bijgestuurd wanneer nodig. Maar soms lukt dat niet zo 1,2,3. De mens is behoorlijk een gewoontedier. Gewoontes bieden houvast en comfort, wat dus positief voor je leven kan zijn. Maar sommige gewoontes kunnen giftig worden. Alcoholafhankelijkheid is niet iets wat je kiest, meestal groeit het langzaam totdat het een vast onderdeel van je leven is geworden. En dat is alcohol voor velen; een comfortabel en rustgevend tussendoortje en een vast onderdeel van het dagelijks leven. Totdat het tegen je gaat werken en de alcohol daadwerkelijk het gif wordt dat het altijd al in zich had.

In het oud Arabisch betekent het woord Alkohol zoiets als ‘to kill the soul within’. Het is vooral in het afgelopen jaar dat een beste vriend en mijn vriendin mij daarop wezen bij mij. En dat deed behoorlijk pijn. De beste vriend zei dat hij mijn mooie karakter zag veranderen in die van een sombere, soms onzin uitkramende dronkaard. En mijn vriendin zei het niet meer aan te kunnen zien dat degene van wie zij zoveel hield, zijn mooie ziel aan het kapot maken was met alcohol, soms in combinatie met hash, en thuisbezorgd maaltijden (die ik meestal niet opat omdat ik al in slaap was gevallen op de bank).

Ik vroeg mij af hoe het zo ver had kunnen komen. Ik schaamde me ook nog eens dood, en toch deed ik het elke dag weer opnieuw. Was het altijd zo? Nee, natuurlijk niet. Ik moet telkens denken aan een metafoor die Allen Carr gebruikt in zijn boekje ‘The easy way to control alcohol’ met The Pitcher Plant; een plant die vliegen en insecten lokt met een zoete, aantrekkelijke substantie onderin zijn bekervormige bloem (De titel heeft Carr overigens bewust misleidend gekozen, om meer lezers te lokken en die vervolgens met de neus op de feiten te drukken, een aanrader om te lezen). De binnenkant van de bloem is bedekt met kleine haartjes die naar beneden wijzen en wordt bovendien steeds steiler naarmate de vlieg verder afdaalt. Maar waarom zou de vlieg zich zorgen maken? Hij heeft immers vleugels en kan er vandaan vliegen wanneer hij wil. Dus ondanks de vele kadavers van andere vliegen die levenloos onderin de bloem drijven, heeft de vlieg alle vertrouwen in zichzelf dat zoiets hem niet overkomt. Maar op het moment dat de vlieg weg wil vliegen blijkt zijn lichaam door de vele verorberde zoetigheid twee keer zo zwaar geworden, en de zijwanden onderin de bloem zijn nu haarloos, glibberig en vrijwel verticaal geworden. De plant heeft hem mooi te pakken!

Ik ben altijd die vlieg geweest. Trots, intelligent en onverwoestbaar. Dacht ik. Mijn trots en intelligentie bleken namelijk ook mijn valkuil, het maakte me overmoedig en ik zou mijzelf altijd wel redden in mijn eentje. Zo niet met alcohol helaas. Ik bleek toch niet zo slim als ik dacht. Hoe ben ik in het destructieve ritme van afgelopen jaar terecht gekomen? Heel gradueel eerlijk gezegd, stapje voor stapje. Want ik drink al bijna twee decennia alcohol en het heeft me nooit belemmerd in mijn ontwikkeling. Ook dat is niet waar, het heeft me altijd duffer en dommer gemaakt. Het was alleen nooit echt een probleem, of tenminste, ik nam de nadelen voor lief. Maar de afgelopen jaren dronk ik wel vrijwel dagelijks.

Omdat ik een jaar geleden met mijn vriendin drie maanden op reis ging heb ik toen twee maanden niet gedronken. Om het haar en mijzelf te bewijzen. Het gekke was, en dat zie ik nu pas achteraf, dat ik dieper in de Pitcher Plant zat dan ik dacht. Want het verlangen naar een drankje bleef op allerlei manieren in mijn hoofd zitten. Na een lange reisdag, na een lange wandeltocht, na een ruzie met mijn vriendin, als de zon scheen in de namiddag, als ik me verveelde, etc.

Maar goed, ik had bewezen dat ik ‘makkelijk’ zonder alcohol kon dus ik kon met Kerst en bij die ene vriendengroep wel weer een drankje drinken. Wat ik niet verwachtte was dat ik vrijwel direct daarna weer in mijn oude drinkritme terecht kwam, qua hoeveelheid en frequentie. Vlak voor onze reis was ik mijn baan verloren, vandaar dat we er lekker drie maanden tussenuit konden. Maar ik was (zelfs nuchter) tijdens mijn reis veelal in een sombere stemming. En dat nog wel in Patagonië, op papier de mooiste reis van mijn leven, maar echt genieten lukte bijna niet. Achteraf heb ik geleerd dat een gebrek aan hoop voor de toekomst én een groeiende alcoholafhankelijkheid hier de reden van waren. Zo zonde! Zo jammer! De alcohol en het verlangen ernaar vertroebelde echter zodanig mijn geest dat ik dit destijds allemaal niet inzag.

Terug in Amsterdam besloot ik letterlijk iedere week met een andere tactiek mijn alcoholconsumptie in het gareel te houden. Drie dagen per week, drie drankjes per dag, et cetera. Ik kon me er maar niet aan houden en ondertussen verloor ik alles wat ik liefhad. Langzaam aan ontwikkelde ik een boosheid naar mijn omgeving en de wereld. Ik voelde me alleen, in de steek gelaten. Ik raakte geïrriteerd door alles en kreeg steeds heftigere ruzies met mijn vriendin. Het enige (letterlijke) houvast dat ik had was mijn namiddag drankje. Het leek er langzamerhand op dat ik en mijn enige overgebleven vriend (Mr. Alcohol) de wereld buitensloten, en al mokkend en brommend leverden we vanaf de zijlijn samen kritiek en commentaar op alles rondom ons heen.

Er groeide wel een besef dat steeds groter werd, dat dit niet zo veel langer moest doorgaan. Ik voelde me diep en diep triest, wanhopig, en een mislukkeling. Mijn vriendin kon er ook niet langer mee omgaan en de relatie liep gaandeweg ook op de klippen. Dat ging grotendeels allemaal langs me heen, ik vond mezelf te zielig om die emotie er ook nog bij te hebben. Dus dat zou ik op een later moment allemaal nog maar eens moeten verwerken, als ik eindelijk van die alcohol af was.

Op een dag, met een biertje op een bankje buiten, besloot ik iets wat ik eerder in mijn leven nooit gedaan zou hebben: Ik zocht professionele hulp. Het lukte me simpelweg niet om in mijn eentje de destructieve gewoontepatronen te doorbreken. Ik had er de kracht niet meer voor, ik zat onder in de Pitcher Plant. Dat is nu bijna drie maanden geleden. Anderhalve maand zat ik in een kliniek in Portugal. Ik koos voor deze rigoureuze aanpak omdat ik al zo veel had geprobeerd, allemaal halve probeersels. Bij het ontnuchteren in de kliniek heb ik inderdaad wekenlang gerouwd om het kapot laten gaan van de liefde, maar het gaf me ook veel hoop om dit nooit meer te laten gebeuren!

Inmiddels ben ik bijna drie maanden alcoholvrij en ik voel me werkelijk een ander mens. Ik hoop nooit meer terug te komen op de plek waar ik gekomen was. Makkelijk is het niet altijd, maar het alternatief is gewoonweg doelloos en hopeloos. Het mooiste dat ik er voor terug heb gekregen is mijn slaap! Heerlijke nachten waarna ik sterk wakker word zonder katers en hoofdpijn. En zonder dat eeuwige verlangen naar het volgende drankje. Of ik in de toekomst ooit weer wil proberen te genieten van een goed glas wijn of een lekker biertje, ik weet het nog niet.

Maar voorlopig lijkt het me geen goed plan, dus ik zet mijn route naar een alcoholvrij leven voorlopig voort voor minstens een jaar. Dan gaan we de balans eens opmaken. Ik hoop dat ik mensen met mijn verhaal kan inspireren te doen inzien dat het ook de verkeerde kant kan opgaan met alcohol. Natuurlijk zeg ik niet dat iedereen dezelfde weg aflegt, het kan simpelweg gewoon zo lopen, en dan ben je vrij ver van huis.

Bedankt voor het lezen en een warme, alcoholvrije groet en een gezond 2021 gewenst. Doei!

Anders jij wel maat! Wat een onwijs goede zet van je om deze hulp in te schakelen. En best confronterend om te lezen. Ten eerste omdat ik helemaal niet wist dat je hier doorheen ging, en ten tweede omdat ik me realiseer dat ik waarschijnlijk precies hetzelfde pad was afgegleden als ik zes jaar geleden geen vader was geworden (en er dus echt niet meer mee weg kon komen). Man, zodra die lockdown voorbij is zoek ik je op en geef ik je me toch ee trotse knuffel, dat wil je niet weten! Je bent een held man. Hou vol, en over een jaar ben je die klote plant uit. Kick ass!