Wat blijft het toch wonderlijk hoe een schijnbaar onschuldige gewoonte langzaam maar zeker kan veranderen in een serieuze handicap in je leven. De gezellige troost wordt langzaam de kern van je problemen, en dan is het verdomd moeilijk om daar weer van af te stappen. Maar het kan zeker, hoe moeilijk het ook lijkt! Dat wordt maar weer bewezen in dit indrukwekkende ervaringsverhaal van deze week. En wat is die bewuste knuffel van je kinderen dan toch een prachtige beloning:
Ik ben een vrouw van 38 jaar, heb twee kinderen van 11 en 13. Daarnaast heb ik een administratieve baan voor vier dagen in de week.
Vanaf mijn 14e ben ik begonnen met drinken in de weekenden als we op stap gingen. Toen kon ik al moeilijk maat houden en ik dronk vaak als een van de weinige meiden met de jongens mee. Dit is, zeker voor de huidige normen en wetenschap, niet gezond geweest, maar dit was op dat moment niet zorgwekkend en beperkte zich tot een avond in het weekend.
Op het moment dat ik een eerste lange relatie kreeg werd het drinken minder in de weekenden en op het moment dat ik ons eerste kind kreeg ben ik zo goed als gestopt met drinken. De verantwoordelijkheid die ik voelde ten opzichte van de kinderen, was zó groot en daarnaast nam mijn man helemaal geen verantwoordelijkheid en feestte zijn leven verder, waardoor ik een echte zorgzame huismus werd, die zelden dronk.
Doordat ik ons hele gezin ‘moest’ dragen, raakte ik wel vermoeid en gefrustreerd en mijn man veranderde ook na meerdere gesprekken, verspreid over de jaren, niks in zijn inbreng. Hij had de beste bedoelingen en was een harde werker, maar thuis kwam alles, naast mijn eigen werk, op mij neer. Als mijn man thuis was, sliep hij of hij was dronken. Hij kampte met verschillende psychische aandoeningen en zijn drank-, drugs- en gokproblematiek werd groter en groter. Na jaren aanmodderen, heb ik uiteindelijk de knoop doorgehakt en besloot ik van hem te scheiden. Dit was ruim 8 jaar geleden.
Dit werd echter een zeer problematische vechtscheiding, mede doordat mijn man op dat moment van psychose naar psychose gleed. Een vreselijk gespannen en angstige tijd. Opnames volgden, maar geen enkele opname zorgde voor volledig herstel. De kinderen zijn uiteindelijk volledig onder mijn toezicht gesteld en zagen hun vader onder toezicht.
Een half jaar na mijn scheiding, dus zo’n 8 jaar geleden, ben ik mijn huidige man tegengekomen, die me in de zeven heftige afgelopen jaren enorm gesteund heeft. Naast zijn steun, zocht ik steeds vaker de ontspanning ook in alcohol. Dat begon bij het drinken van een wijntje in bad op vrijdagavond. Daar kwam een zaterdagmiddagborrel bij, zondag een afsluiter. Een vermoeiende dag werd ‘beloond’ met een doordeweeks wijntje. Dat werd een dagelijks ritueel tijdens het koken. En dit ging door totdat ik dagelijks dronk en dit voor mijn partner verborgen hield.
Samen dronken we ook nog wel een gezellig wijntje, maar als ik de glazen ging bijvullen, dronk ik gauw een extra glas leeg bij de koelkast, om vervolgens met twee volle glazen de kamer binnen te komen.
Ik ben begonnen met het drinken van zoete witte wijn en af en toe een zomers biertje. Daar kwam uiteindelijk wat zwaardere drank bij zoals Baileys en Apfelkorn, Bacardi. Maar op het laatst dronk ik alles wat in huis was, cognac, jenever, al moest ik mijn neus ervoor dichtknijpen.
Ik dronk alleen niet, wanneer ik de dag ervoor zoveel gedronken had dat ik er een dagje genoeg van had en me die ochtend ook voor nam om volledig te stoppen. De hoeveelheid maakte me voor mijn gevoel niet echt dronken meer, maar zorgde steeds vaker voor blackouts. En daarnaast zorgde de hoeveelheid verschillende dranken ervoor dat ik ziek werd. Toch heb ik nooit een dag werk gemist door het drankmisbruik.
Het laatste anderhalf jaar is de situatie rondom mijn ex gekalmeerd en heeft hij zijn leven weer aardig op de rit. Hij heeft werk en weer een eigen woning en heeft zijn verslavingsproblematiek onder controle.
En juist toen de rust terugkeerde, voelde ik pas hoe moe ik was. Ik werd ziek. Een buikgriep dacht ik, maar dit mondde uit in een langdurig ziekteverlof. Via de huisarts ben ik bij een therapeut terechtgekomen, die een zware depressie en burn-out constateerde.
In totaal ben ik bijna 6 maanden thuis gebleven en heb ik therapie gevolgd. En na een half jaar ben ik mijn werk weer gaan opbouwen. Ik voelde me een stuk meer uitgerust, maar dronk nog steeds. Natuurlijk wist ik dat ik me nooit helemaal goed zou gaan voelen zolang ik nog dronk.
Omdat de burn-out voldoende aangepakt was, maar de depressie bleef, ben ik uiteindelijk ook aan medicatie begonnen via de huisarts. Dit is samen met alcohol geen goede combinatie, dus voordat ik zou starten, wilde ik gestopt zijn met alcohol.
Nadat ik een avond zover was gegaan dat ik weer boven het toilet eindigde vond ik het genoeg geweest en ben ik gestopt. Dit was op 1 april van dit jaar, geen grap, nu meer dan 225 dagen geleden.
Ik heb al meerdere stoppogingen gedaan, maar die duurden nooit langer dan een maand. Dan kwam mijn partner bijvoorbeeld langs met een lekkere fles Apfelkorn om wat te vieren en dan dacht ik.. eentje kan geen kwaad. Maar dat resulteerde altijd in een zeer snelle terugval.
Gewoon omdat ik nooit tegen iemand wilde toegeven hoe erg het was, hield ik mijn rug nooit recht. Nu bij deze poging heb ik tegen verschillende mensen, waaronder dus ook mijn man, gezegd dat ik nooit meer wil drinken, dat ik geen maat kan houden en dus beter niet drink, dan af en toe een beetje.
Helaas kan ik niet zeggen dat ik me veel fitter voel, maar ik voel me iedere ochtend trots. Ik droom vaak over dat ik toch weer gedronken heb, maar ben iedere keer zo blij dat het maar gedroomd was.
Nog weten hoe ik de kinderen geknuffeld heb bij het naar bed brengen de avond ervoor is in de ochtend de mooiste beloning, hoe triest ook.
Soms mis ik het voelen van de eerste slok. Maar ik weet hoe ik me vele slokken verder zal voelen, dus kan ik ook wel zonder het gevoel van de eerste.
Ik ben van plan de rest van mijn leven niet meer te drinken. En zoals ik er nu in sta, gaat dit ook lukken. Maar dag voor dag, week na week, jaar na jaar..
De blackouts, de woordenwisselingen na drank en de katers ga ik zeker niet missen en omdat ik gewend was zelf naar ieder feestje te rijden, mis ik het ook niet tijdens feestjes nu. Ik was een thuisdrinker en als ik nu zin krijg in drank denk ik vooral aan hoe ik me de ochtend erna voelde en dan vliegt de drang direct voorbij.
Ik heb gewoon drank in huis, vind het heerlijk om eraan te ruiken en het water loopt me dan soms letterlijk in de mond als ik het inschenk voor mijn man of visite, maar ik voel me zo sterk en trots, omdat ik het niet meer nodig heb.
Tegen een ieder die nog twijfelt of ze wel moeten stoppen of niet, zou ik willen zeggen; ben eerlijk naar jezelf toe. En als je (diep van binnen) vindt en weet dat je teveel drinkt en zou moeten minderen of stoppen, doe het dan ook, want dan is het inderdaad teveel.
Drank heeft een mens nog nooit beter of mooier gemaakt, en eerlijk, hoe moeilijk kan het nou zijn, om iets níet te hoeven doen…?
Sja, hoe moeilijk kan het zijn? 😉 Nou, knap moeilijk, maar het kán, en daar gaat het om! En gelukkig wordt het echt alleen maar makkelijker, niet moeilijker. Ik kan het iedereen van harte aanraden, en ik kan me dan ook volledig vinden in jouw advies: als je diep van binnen denkt dat je teveel drinkt, dan is dat waarschijnlijk ook gewoon zo. En beter stop je dan te vroeg dan te laat. Dan maak je het alleen maar moeilijker voor jezelf!
Nogmaals onwijs bedankt voor je prachtige bijdrage aan Alcoholvrijheid! Verhalen als deze zijn echt een hart onder de riem voor mensen die in hetzelfde schuitje zitten. Heel waardevol dus, bedankt! En mocht iemand anders na het lezen van deze bijdrage nu ook eens zijn of haar verhaal willen delen: heel graag! Als je op deze pagina even je e-mailadres achterlaat neem ik zo snel mogelijk contact met je op.
Fijne dag allemaal!
