“Nooit meer drinken zag ik als een straf”

De mooiste verhalen komen uit het hart. Hier een verhaal van iemand die mij benaderde met zijn verhaal dat hij voor zichzelf had uitgeschreven. En wat een eer dat ik dit mag delen! Hij is rond het begin van de coronatijd gestopt, en heeft die kans gegrepen om zijn levensstijl langzaam om te gooien. Dat ging niet gemakkelijk, maar het geluk is er. Ik vond het een prachtig verhaal om te lezen:

Een defecte rem

Meer dan veertig jaar heb ik te vaak en te veel gedronken. Ik ben nu 57 en het is nu bijna twee jaar geleden dat ik de laatste keer alcohol gedronken. Het ongelofelijke is gebeurd.

Vanaf het eerste biertje op mijn dertiende was het al duidelijk dat mijn rem op inname van drank kapot was. Kennelijk heb ik genen zonder noodstop, alleen kwam dat besef pas decennia later.

Het was drinken tot het geld op was, en toen er geld was: drinken tot je niet meer kon. In het geboortedorp was het dronken worden in de buurtkroeg, in de drive-in disco, later tijdens de studie in Amsterdam, altijd lam. Elk feestje dronken worden was het doel, niet-dronken bestond gewoon niet. Veel later, in de relatie met mijn huidige vrouw was het bijna elk weekend wel raak, met vaak stiekem doortanken als zij naar bed was.

Het ging maar door. Op een gegeven moment wist ik wel dat ik een probleem had, maar ik stopte het ver weg. Toen ik jong was zag ik het probleem al helemaal niet. Iedereen om mij heen zoop. En als er niemand zoop, creëerde ik wel een omgeving waar werd gezopen. Zo viel het niet op.

Ik had een probleem, maar ik weigerde het te zien. Het was gewoon te lekker en te leuk. En wat moest ik dan zonder drank? Quelle horreur. Dan maar wegkijken, want erkenning van mijn drankprobleem zou het opgeven van deze instant beloning betekenen. Niet-drinken was een angstbeeld, verboden terrein. Nooit meer drinken zag ik als een straf, levenslang doelloos dwalen op een eindeloze, kale vlakte met alleen maar Spa Rood. De hel.

Doorgaan met wegkijken en doorgaan met drinken, doorgaan met het negeren van de signalen van je partner “je zou minder moeten drinken”, het weglachen van dry-January deelnemers. Letterlijk wegkijken – alle artikelen en programma’s over alcoholisme kundig weg zappen, want die voelden als een ontmaskering.

Tegen mijn veertigste begon ik steeds meer te drinken. In mijn jongere jaren dronk ik niet dagelijks, maar in het weekend was altijd wel raak. Later dronk ik ook vaker doordeweeks. Zoals sommige mensen jojo-en met gewicht, zo was ik aan het jojo-en met drankgebruik. Matigen lukte een tijdje, maar al snel was ik terug op het niveau van voorheen en al snel eroverheen. Een meter vooruit, twee meter achteruit. Ik weet nog goed dat ik hardop tegen mezelf zei met mijn pasgeboren dochter in mijn armen: “Je gaat nu minder drinken, vriend!”. Het bleven slechts woorden.

Mijn gedrag veranderen, nee, dat lukte niet. Na een periode van bezinning volgde de natte ontkurking. Wilde ik het eigenlijk wel? Ja, ik denk het wel, maar ik was verslaafd. De jaren verstreken, het overmatige drankgebruik werd drankmisbruik in het kwadraat. Een verslaving in het geheim gehuld in leugens.

Zo’n zeven jaar geleden was ik vrijwel wekelijks op zakenreis. Dit maakte het stiekem drinken ook wel heel makkelijk. Naast mini-bar en de obligate etentjes met klanten of collega’s, waarbij altijd door vrijwel iedereen stevig gedronken werd, waren de luchthavens ook een mooie plek voor alcoholisch vluchtgedrag. Ik heb niet bijgehouden hoe vaak ik aangeschoten op Schiphol heb gelopen. Taxi heen, taxi terug, gelukkig wel. Ik was vaker van huis dan thuis. En thuis van huis.

Zuipen. Af en toe was het nog wel leuk, maar steeds vaker niet. De verslaving had de macht overgenomen. Het spel was over. Ik had verloren. Ik was verloren. De leuke, plezierige kanten van alcohol, het eindeloos na tafelen, leuke feesten, lachen en brullen waren veranderd in zwarte gaten in het geheugen, bizarre katers, fiets ongelukjes, ruzies, gênante vertoningen, ziekmeldingen, wanprestaties, nep beloftes, nep voornemens, trilhandjes, drank verstopplekken en eindeloos veel kauwgum en pepermuntjes (‘Goh, wat snoep je veel’). Niet echt een mooi CV. En altijd maar denken dat niemand het doorhad. Hoe naïef.

Zachtjes gezegd was de lol er de laatste jaren wel vanaf. Het werd drinken om je niet slecht te voelen. Even kortstondige roes, al snel gevolgd door negatieve gedachten, leugens, schaamte, schade en schande. Verwaarlozing van je geliefde, je kinderen en niet in de laatste plaats jezelf, je gezondheid, je karakter, je waardigheid. Mijn vrouw, mijn kinderen begonnen mij te haten. Oef. Pijn. Diepe verlegenheid en nog meer schaamte. Daar was ik dan. Op de bodem van ellende.

Dat was zo’n drie jaar geleden. Bijna was ik alles kwijt, bijna was alles kapot. Bijna. Gelukkig. Bijna. Mijn mooie lieve vrouw, dito kinderen, hondje, goed betaalde baan met ‘aanzien’, een gezondheid die hard achteruit holde en jeugdvrienden die zich ernstige zorgen maakten. Kon ik nog dieper dalen, was er een dubbele bodem?

Zo kon het niet verder. Zo wilde ik niet verder. Ik had nog wel een sprankje, strohalmpje hoop, uit wanhoop geboren, maar er was tenminste nog een beetje hoop. Corona was toen al een paar maanden aan het huishouden in de wereld en stond ik wankelend aan het begin van de lange, kronkelige, hobbelige weg genaamd herstel. Langs die weg veel verleidingen in neon letters.

Met behulp van therapie, de liefde en steun van mijn vrouw, kinderen en vrienden en geduld, heel veel geduld en doorzettingsvermogen is het mij met bloed, zweet en heel veel tranen in het gezin gelukt om de drank de baas te worden. En hoe wrang ook, de regels ter bestrijding van de Corona-epidemie creëerde de juiste omgeving voor mijn succes. Er waren geen feestjes, geen terrassen, een avondklok, kortom nauwelijks verleidingen. Veel sport, veel wandelen in de natuur waren voor mij belangrijke gereedschappen. Niet twaalf stappen maar tienduizend stappen per dag hebben mij enorm geholpen. En de steun van een hogere macht was niet nodig, die kon zich richten op andere hulpbehoeftigen.

Na twee jaar durf ik te stellen dat mijn relatie met mijn vrouw en kinderen beter is dan ooit. Het diepe dal ligt achter ons en de relatie is intenser dan ooit. Als je dit samen overleeft, kan je als koppel alles aan. Zou dit nu echte liefde zijn?

Sinds een jaar of zo zit ik letterlijk en figuurlijk lekker in mijn vel. Ik durf dit voorzichtig gelukkig te noemen. Gelukkig zijn. Geluk, wat is dat eigenlijk? Die vraag zoemde sinds jaar en dag rond in mijn hoofd. In ieder geval is geluk geen roes en roes geen geluk. Wat is het dan wel? Is geluk tegenspoed aankunnen zonder verdoving? Is het simpelweg een goede gezondheid, keuzevrijheid, geen dwangmatigheid, nieuwe ervaringen opdoen en die echt voelen? Is het muziek maken, gedichtjes schrijven, zaadjes planten en bomen tot de hemel zien groeien en later de vruchten ervan plukken? Voor mij in ieder geval wel. En dat zonder verdoving.

Dit klinkt mooi allemaal, maar natuurlijk is niet alles pais en vree, rozengeur en maneschijn. Het blijft hard werken. Maar goed, niemand heeft ooit gezegd dat het makkelijk zou zijn. Ook nu nog na twee jaar hoor ik af en toe nog de lokroep van de drankvogel. Dit soort gedachten zullen er misschien de rest van je leven zijn, maar de frequentie neemt wel af. Accepteer dit. Het zijn slechts gedachten, die komen en gaan weer. Laat ze maar komen. Sluit de deur niet. Verwelkom. Ik weet dat het een illusie is. Niet de moeite waard om te luisteren, laat staan er aan toegeven.

Herstel heeft aandacht nodig, net zoals een relatie, kinderen of een huisdier. Roes is gemakkelijk, een pleistertje die al snel loslaat. Herstel is een weg met veel weerstand, maar het is een pad dat uiteindelijk veel voldoening zal geven. Het is knokken totdat je op een dag beseft dat het geen knokken meer is, maar een levensstijl. Het is de reis, you know. Wakker worden en soberheid zien als beloning en niet als straf. Nooit gedacht dat mijn pragmatische brein zoiets spiritueels zou kunnen voortbrengen.

Ik ben vriendelijker, rustiger en zorgzamer geworden. Noem het volwassen.

Als ik het kan, kunnen meer mensen die worstelen met verslaving het ook. Met vallen, opstaan, weer struikelen, de verkeerde afslag nemen en weer omkeren, zal je op een gegeven moment het juiste pad vinden.

Tot slot nog even dit. Is het leven nu niet saaier? Deze vraag hoor ik regelmatig. Het leven is niet saaier, het is anders. Die vraag suggereert dat het leven met drank niet saai is. Even los de van de katers en tijdverspilling, is op de bar dansen zeker niet saai, poep en piesgrappen zijn ook niet saai en wat dacht je van polonaise lopen? Eindeloze gesprekken over de buitenspelbal van Messi? Niet saai. Maar is het ook leuk en bevredigend. Voor mij in ieder geval niet meer. Een intense relatie met de wereld is niet saai.

En dat heb je allemaal heel prachtig verwoord, onwijs bedankt! Zeker deze vond ik mooi “Het is knokken totdat je op een dag beseft dat het geen knokken meer is, maar een levensstijl.” Zo waar! En dat gaat heel geleidelijk in elkaar over, net als bij jou. Wat een reis man, maar onwijs gefeliciteerd dat je deze afslag naar geluk hebt genomen. Geniet ervan, dat hebben jij en je gezin dubbel en dwars verdiend!

Mocht iemand anders na het lezen van dit verhaal nu ook eens zijn of haar ervaringen over stoppen met alcohol willen delen: heel graag! Als je op deze pagina even je e-mail achterlaat neem ik vervolgens zo snel mogelijk contact met je op.

Fijn weekend allemaal!