Een tijdje geleden mocht ik hier dit ervaringsverhaal delen van iemand die de knop omgegooid heeft richting Alcoholvrijheid. Nu is het weer een paar maanden later, en kreeg ik nog een mooi bericht van hem toegestuurd, dat mij wel weer aan het denken zette. Op mijn site heb ik het altijd over de voordelen die stoppen voor je heeft, maar ik heb nog nooit stilgestaan bij de flinke impact die zoiets ook op je directe omgeving kan hebben. Dit leuke stukje helpt ons daaraan herinneren:
Sinds ik gestopt ben met het drinken van alcohol, nu 90 dagen geleden, is alles anders. Met mij persoonlijk helemaal natuurlijk.
In vele opzichten is alles beter aan mij geworden. Gezondheid, humeur, tolerantie, uitstraling, ja bijna alles. Maar niet alleen aan mij persoonlijk is iets veranderd. Ook in de gezinssamenstelling is iets veranderd. Van een moeder met twee kinderen en een afwezige partner/vader, is er nu een moeder met twee kinderen en een aanwezige vader/partner, erbij komen wonen. Jarenlang ben ik afwezig geweest. Heb ik geen normale gesprekken kunnen voeren en waarschijnlijk ook niet willen voeren, terwijl gesprekken voeren juist tot mijn sterke punten behoort en ik dat altijd heel leuk en interessant heb gevonden.
Mijn vrouw is in mijn “afwezigheid” mee gegroeid kun je wel zeggen. Ze is mee veranderd, weliswaar onder onbedoelde dwang van mijn gebruik maar ook zeker als een soort overlevingsdrang vanuit haar moederinstinct. Niet dat de kinderen gevaar liepen, maar ze wilde er zeker van zijn dat onze kinderen ongedwongen en ongeremd in emoties konden opgroeien.
Nu ik gestopt ben met drinken, ben ik er weer. Nu is de partner terug waar ze mee is getrouwd. En is de vader terug die zij voor haar kinderen voor ogen had.
Mijn herstel en inzicht en drive om mijn “ik” in positieve zin te veranderen, gaat in een sneltreinvaart. Vooral in de ogen van mijn vrouw. Ze heeft de laatste jaren een systeem in haar brein ontwikkeld dat nu niet meer nodig blijkt te zijn, en dat is schakelen voor haar.
En waar het bij mij niet snel genoeg kan gaan om positief te veranderen, voelt het voor haar als een cold turkey voor haar zo zorgvuldig opgebouwde systeem, iets waar ze de laatste jaren blindelings op kon vertrouwen.
Na een lang gesprek samen te hebben gehad, kwam ik tot inzicht dat ik niet de enige ben in herstel. Ook mijn gezin is bezig te herstellen. Te herstellen naar een punt die voor ons allemaal weer als vertrouwd voelt en waar we toen, samen voor gekozen hadden.
Mijn vrouw moet wennen aan mijn nieuwe ik. En wennen kost tijd!
Heel erg goed om dit te horen! En niet op zijn minst voor je kinderen, die de gezelligheid van hun vader weer terug kunnen ontdekken. Superfijn dit. Bedankt voor het delen van dit verhaal, en blij om te horen dat het nog steeds goed met je gaat. Ga zo door!!
