Zo wonderlijk hoe je jezelf beetje bij beetje af kunt breken door drank zeg… Het begint zo geleidelijk, zo onschuldig, maar tegelijkertijd o zo genadeloos. Het is een hele kunst om de signalen hiervan te herkennen, en een nog grotere kunst om er dan ook nog eens naar te handelen. Maar de schrijver van deze week deed dat, en is sindsdien maar liefst 17 jaar alcoholvrij. Het kan dus echt! Heel mooi om te lezen:
Ik kom uit een liefdevolle familie; ik heb mijn ouders nooit dronken gezien. Wel begon ik al vroeg met muziek maken in groepjes, en dat was natuurlijk altijd feest. Als muzikant hoef je je neus maar te laten zien, en de kratten bier staan al in de kleedkamer. Mijn drankgebruik is dus niet ontstaan uit een trauma of een ongelukkige jeugd, maar simpelweg omdat ik het te lekker vond. En juist omdat het feest zo lang duurde, heeft het lang geduurd voordat ik er last van begon te krijgen.
Ik gebruikte ook cocaïne en speed, maar daarmee ben ik eerder en zonder hulp gestopt. Alleen de alcohol bleek een taai beestje. En daar ging ik steeds meer van drinken. Als ik niet zelf op een podium stond, werkte ik als roadie of theatertechnicus, want zo veel verdien je niet als popmuzikant.
Ja, ik ken alle clichés: “Nog eentje om het af te leren”, “Doe mee voor de gezelligheid”, “Zo lang er drank is, heb ik geen drankprobleem”. Daar werd lacherig over gedaan, maar achteraf gezien is dat triest. Het is toch bizar dat je je steeds moet verantwoorden als je níét drinkt? Dat er op feestjes wordt gezegd: Waarom drink jij niet? Doe niet zo ongezellig, het is goede wijn! Hoe vreemd zou het zijn als op datzelfde feestje iemand zou vragen: Waarom snuif jij niet? Doe niet zo ongezellig, het is goede coke!
Mijn omgeving had me al een paar keer gewezen op mijn drankgebruik, maar dat ging het ene oor in en het andere uit. Sterker nog: ik werd er opstandig van. Bemoei je met je eigen zaken! Maar jarenlang overmatig drinken blijft niet zonder gevolgen. Mijn geluk begon af te brokkelen: ik kreeg een zwaar verkeersongeval, mijn auto was total loss, mijn rijbewijs werd ingetrokken. Door een incident met alcohol op de werkvloer verloor ik mijn baan in het theater. Mijn vriendin verliet me. Een van mijn beste vrienden stierf aan levercirrose.
Allemaal rode vlaggen, maar geen ervan was voldoende om me te laten stoppen met drinken. In plaats daarvan zwolg ik in zelfmedelijden en dronk nóg meer. Er waren dagen dat ik met gemak zes flessen wijn dronk. Veel meer dan lege flessen naar de glascontainer brengen en nieuwe kopen, kon ik niet opbrengen.
Het keerpunt kwam toen ik mijn creativiteit begon te verliezen. Ik speelde niet meer, schreef geen nummers meer, tekende niet meer. Het enige wat echt van mij was, was weg. En toen sloeg de paniek toe.
In 2007 werd ik vijftig. Samen met mijn eveneens jarige moeder (80) ging ik naar Parijs om onze verjaardag groots te vieren. Maar dat was ook de tijd van de rellen rond de verkiezing van Sarkozy, en opeens besefte ik hoeveel verantwoordelijkheid ik had. Je rent niet met een 80-jarige terwijl de traangasgranaten om je oren vliegen of wanneer de CRS chargeert. Daar en toen nam ik het besluit: het is genoeg geweest.
Ik had veel lol gehad, maar mijn lichaam begon te protesteren. De katers werden steeds langer en zwaarder. Ik wilde nog van het leven genieten en niet eindigen als iemand die zichzelf dood heeft gezopen.
Aanvankelijk was ik niet van plan helemaal te stoppen. Ik wilde minderen. Maar minderen is een toverwoord voor alcoholisten. Ik kan alvast verklappen: het is mij niet gelukt. Ja, een paar dagen ging het goed, maar daarna werd het weer excessief. En uiteindelijk maakt het niet uit hóéveel je drinkt, maar wát het met je doet. Je kunt best minderen naar een paar glazen per dag, maar als je de hele dag denkt: Is het al tijd? Mag ik weer een glas? dan ben je net zo verslaafd als iemand die zes flessen per dag drinkt.
Op 3 september 2007 dronk ik mijn laatste wijntje. Ik liet me vrijwillig opnemen in de Jellinek kliniek in Amsterdam. Daar deed ik de detox, de dagbehandeling en kreeg ik een jaar lang nazorg. Ik heb me daar nooit een patiënt gevoeld, maar ik heb er veel over mezelf geleerd. Ik ben die mensen erg dankbaar en zeg graag dat ik ben afgestudeerd aan de Jellinek University.
Vrijwel onmiddellijk na mijn behandeling ben ik gaan werken als vrijwilliger voor de Cliëntenraad. Nu ben ik coach, ervaringsdeskundige en vertrouwenspersoon. Ik bezoek mensen die in behandeling zijn, geef gastcolleges aan de Universiteit van Amsterdam en deel mijn verhaal met iedereen die het wil horen.
Ik ben nu 17 jaar, 7 maanden en 22 dagen clean en nuchter. Mijn boodschap is simpel: Als ik het kan, kunnen jullie het ook.
En voor wie dat wil: in de coronaperiode, toen ik geen cliënten kon bezoeken, heb ik een podcast gemaakt van 20 minuten, zodat meer mensen mijn verhaal konden horen: https://clientenraadarkin.nl/ervaringsverhaal/
Wauw, dat zijn een hoop alcoholvrije jaren zeg! Wauw, complimenten voor deze ommekeer. En heel mooi dat je je nog altijd zo in blijft zetten om anderen te helpen die dat kunnen gebruiken. Daar maak je de wereld een stukje beter mee hoor, dankjewel!
En ook heel erg bedankt voor het delen van je verhaal, en zeer zeker ook je podcast! Leuk om dat ook eens zo mee te kunnen sturen. En mocht iemand anders na het lezen van dit verhaal nu ook eens zijn of haar ervaringen willen delen: heel graag! (ik heb nu nog 1 verhaal op de plank staan dus alle input is welkom 😉 ) Als je op deze pagina even je email achterlaat neem ik vervolgens zo snel mogelijk contact met je op.
Fijn weekend allemaal!
