Het leven loopt niet altijd zoals je het voor ogen had. Op die momenten kan het verleidelijk zijn om terug te vallen op je drankje, dat er als rode draad altijd voor je is geweest. Maar die rode draad kan geleidelijk veranderen in een verslaving, en dan is het lastig om daarvan te breken. Maar het kan. De schrijfster van het ervaringsverhaal van deze week deed dat ook, nadat ze zichzelf deze hele goede vraag had gesteld:
Waardoor ben ik eigenlijk gaan drinken?
Het begint al in mijn vroege jeugd, als kind moest je leren drinken. Dat hoorde bij de opvoeding. En dus leerde ik het. Mijn jeugd was niet altijd leuk, mijn vader was alcoholist. Maar ik werd groter en ging uit huis. Ik trouwde met een manisch depressieve man. Ik dacht dat ik hem wel gelukkig kon maken… De avonden was ik alleen en dronk ik mijn wijntje en ging alleen naar bed. Na twaalf jaar ben ik van hem gescheiden.
Ik bleef niet lang alleen, omdat mijn theaterleraar kennelijk al heel wat jaartjes verliefd op mij was. Hij deed niks met getrouwde vrouwen, maar nu ik aan het scheiden was liet hij er geen gras over groeien. Al snel bleek dat hij alcoholverslaafd was. Ik heb hem voor de keuze gesteld: of mij en de kinderen, of de fles. Hij koos voor mij en dronk geen druppel meer, maar stimuleerde mij om lekker door te drinken. Ik heb wel eens gevraagd: moet ik soms ook verslaafd raken? Dat lachte hij weg en zei dat ik daar te sterk voor was.
Samen hebben we mijn theater groot gemaakt. Hij was mijn vaste regisseur. Maar hij werd ook ziek, een progressieve ziekte aan de hersenstam. Hij is tien jaar ziek geweest en de laatste vier jaar heb ik hem intensief verpleegd. Het laatste half jaar heeft hij in het antroposofische verpleeghuis gewoond, in het midden van het land. Ik heb ons huis verkocht en ben achter hem aangegaan. Vijf weken na mijn verhuizing overleed hij.
En daar zat ik dan: alleen op een plek waar ik niemand kende en de reden van mijn verhuizing was dood. Maar dan is er wel de fles, die gaf me troost. Mijn overleden man had nog wel met mijn zus geregeld dat ik op relatie planet moest. Ik mocht niet alleen blijven. Drie maanden later was daar een nieuwe liefde. Verdriet en geluk liepen hand in hand. Samen genieten en om vijf uur natuurlijk een glaasje.
Na het overlijden van mijn man was er van mijn theater niet veel meer over en dus heb ik geknokt om het weer op de rit te krijgen. En ja wel, na tien jaar had ik weer een volle agenda. En toen kwam 2020. Mijn man was leraar en had een paar vervelende dingen meegemaakt op school. Tijd voor een goed gesprek, en zo vierden we de jaarwisseling van 2019/2020 in een vakantiehuisje. Onder het genot van een glaasje, veel glaasjes, bespraken we wat we nu eigenlijk wilden. Het programma “Ik vertrek” was op televisie, en zo ontstond ons plan.
Het te kopen huis werd snel gevonden. Mijn man bleek met vervroegd pensioen te kunnen en dus namen we een drastisch besluit. Een vast plekje in Nederland en een huis in Frankrijk. En toen was het 14 maart. Corona was overal en mijn agenda ging van vol naar helemaal leeg. Eindconclusie: we gaan helemaal naar Frankrijk.
En dan moet je ruimen. Ik had een werkplaats van elf bij vier meter met twee verdiepingen. Daar stonden al mijn attributen. Om kosten te besparen moest die leeg. Meenemen naar Frankrijk was geen optie en dus ging dertig jaar theater naar de stort. Tranen en drank waren het gevolg. Maar ik ben niet iemand die lang blijft miepen en dus tranen drogen en bladzijde omslaan. De drank bleef.
Op 10 juli kregen we de sleutel en we wonen vanaf dat moment permanent in Frankrijk. We hebben veel verbouwd. We konden ook niet veel anders omdat Frankrijk de boel goed op slot deed. Ik kon niet naar de kinderen en kleinkinderen. Gevolg: ik dronk steeds meer om maar niet te hoeven voelen.
Uiteindelijk dronk ik één fles rode wijn per dag en een fles whisky in twee weken leeg.
En dan ineens is het genoeg.
Nooit meer riep ik!
Je rent om niet te hoeven stil staan. Je klust om niet te hoeven voelen.
Je spit waardoor je fysieke pijn voelt zodat al het andere er niet is.
Je drinkt een stevige borrel om even in het niets te zijn.
En dan sta je stil, gaat zitten, fles weg en adem in adem uit.
Ik ben gestopt met drinken en ja dan komen de emoties los. Ik heb een paar keer toch naar de fles gegrepen, maar nu zit ik in de goeie groef. Geluk en verdriet gaan weer hand in hand, maar ik moet er maar even doorheen. Ik laat het verdriet toe en huil. Er komt een moment dat de tranen weer zijn opgedroogd. Ondertussen maak ik bonbons, bak ik taarten, schrijf ik verhalen en maak ik mijn leefomgeving mooi. Eind van het jaar is mijn atelier klaar en ga ik weer creëren. Geen voorstellingen meer maar gewoon maken waar ik zin in heb.
De fles laat ik lekker in de kast. Ik lees de verhalen van iedereen en tel mijn zegeningen.
Als je twijfelt over je drankgebruik, dan weet je dat je te veel drinkt. Kijk om je heen, kijk naar de mensen en misschien kinderen die je nodig hebben en van je houden. Je draagt verantwoordelijkheid om gezond door het leven te gaan voor jezelf, maar ook voor die ander.
Je kunt een voorbeeld zijn voor anderen als je de kracht in jezelf vindt om te stoppen.
En die mooie woorden zullen me zeker nog wel even bijblijven! Want zo is het inderdaad: een goed voorbeeld doet goed volgen. De beste manier om mensen ergens toe te motiveren is door het helemaal uit hen zelf te laten komen. En de beste manier om dat voor elkaar te krijgen is door simpelweg een goed voorbeeld te laten zien. Dan volgt de rest vanzelf.
Ontzettend bedankt voor het delen van je mooie verhaal, en ik wens je alle goeds daar in jullie nieuwe plek in Frankrijk. Ik hoop van harte dat je daar de rust gaat vinden na een veelbewogen periode. En dat je maar veel moois mag creëeren! Creativiteit is immers het mooiste wat er is.
Mocht iemand anders na het lezen van dit verhaal nu ook eens zijn of haar verhaal willen delen: heel graag! Als je op deze pagina je e-mailadres invult neem ik zo snel mogelijk contact met je op.
Wat een mooi geschreven en inspirerend verhaal.
Wauw wat een herkenning in jouw levensverhaal! Hartelijk dank voor je openheid en eerlijkheid. Wij wonen inmiddels ook in Frankrijk en beide in stevig herstel. Ik zou graag een keer met je mailen als je dat ook fijn vindt?! Hartelijke groet, Bart- Penne d’ agenais.