“Ik ben uitgevlucht en geland”

Wat moet het een ongelofelijk fijn gevoel zijn, als je na een lang leven van feesten, vluchten, scheiden en burn-outs eindelijk de rust kan vinden waar je zo lang naar op zoek bent geweest. Vandaag heb ik de eer om het mooie verhaal te delen van iemand die daar nu oprecht van kan genieten. Laat je inspireren door dit mooie verhaal van “een alcoholist die niet meer drinkt”:

 

Inmiddels ben ik een man van 45, bonusvader van drie meiden van 5, 11 en 16 jaar en ben ik eindelijk nuchter. Maar dat heeft wel vijfentwintig jaar geduurd.

Het begin…

Op mijn vijftiende, zestiende ging ik zoals zoveel pubers op zondagmiddag naar de plaatselijke discotheek een dronk eens een bessenjenever of Apfelkorn: het goedkoopste wat je van je zakgeld kon kopen. Bier lustte ik nog niet. Voor zover niet zoveel aan de hand nog. Maar op mijn 18e ging ik ook werken in diezelfde discotheek, waar drinken onder het personeel gemeengoed was. Na het werk, maar ook zeker tijdens het werk. We werkten vrijdag, zaterdag, zondag en op maandag spraken we af in de kroeg er tegenover, op woensdag gingen we biljarten en na het werken in de discotheek zakten we met z’n allen door in ons stamcafé. Vijf dagen in de week op stap en de drank verbond ons. Dacht ik.

Opleidingen mislukten, relaties liepen stuk. Al was de oorzaak niet drank maar de ander… Op mijn 23ste ging ik in een naburig stadje in een bruin café werken, een bar-dancing en was ik zes dagen in de week aan het werk en na het werk stappen. Ik kocht het café, trouwde en veranderde niets aan mijn gedrag. Om het vol te houden kwam er cocaine bij kijken. Eerst een beetje maar dat liep uit de hand naar veel en dagelijks. Veel drank en veel cocaine. Het café liep goed, mijn huwelijk ook. Totdat ik het niet meer trok en in een burn-out terecht kwam. En dat op een bizarre manier oploste. Niet door hulp te vragen en mijn (drink) gedrag onder ogen te zien, maar door te vluchten. Letterlijk.

Ik verkocht de kroeg. Verliet mijn vrouw. Gaf haar het huis en stalde een paar privé-spullen bij mijn ouders en vertrok op mijn 30ste in de auto naar Spanje waar ik ging wonen en werken. Letterlijk al mijn schepen achter me verbrandt en het het avontuur zoekend. Dacht ik. Feestend, drinkend en gebruikend de zomerseizoenen door als barkeeper en later als gids. Een nieuwe relatie daar waar ik me niets van aantrok. Ik was echt de man waar je je dochter voor waarschuwt.

Op mijn 35ste vond ik mezelf in een appartement in Spanje en mijn onderbuikgevoel zei dat ik terug moest naar Nederland. Die vlucht naar voren vond ik in een nieuwe relatie, die eenmaal in Nederland ook weer stuk liep. Door drankgebruik. Niet zozeer het gebruik maar wel het stiekeme van het drinken en ontkennen dat ik een probleem had. Zo heeft dit jaren geduurd. Een functionerend alcoholist. Ook in Nederland ging ik weer in de horeca werken en hetzelfde patroon bleef bestaan. Gelukkig zonder de drugs, die had ik in Spanje van de ene op de andere dag gedag gezegd. Maar de drank niet, dat hoorde zo bij me.

Tegen mijn 40ste kwam ik een dame tegen via internet waar ik al heel snel mee trouwde. En van scheidde. We brachten het slechtste in elkaar naar boven en dat was zo toxic dat we van elkaar moesten ontsnappen. Ondertussen nam mijn carrière een vogelvlucht. Na terugkomst in Nederland liet ik me omscholen voor een baan als begeleider in de zorg. In een paar jaar tijd werd ik van leerling, begeleider, coordinator en later trainer/coach. Tot ik daar bijna tegen een burn-out aanliep. Altijd maar meer willen, groeien in mijn werk maar niet als mens, want ik bleef drinken en dezelfde keuzes maken.

Op een dag vorig jaar zomer klapte ik letterlijk in elkaar. Ik melde me ziek. Ik ben toen in therapie gegaan en bij het intake gesprek vroeg de psychologe, zonder oordeel en mening ‘heb jij gedronken?’ Op de één of andere manier raakte me dat zo. Dat iemand me zag en zonder oordeel de vraag stelde dat er een knop omging. Bij thuiskomst heb ik alles tegen mijn huidige partner verteld en er viel een last van me af. En zij oordeelde ook niet en stond en staat 100% achter me. Ik ben gestopt met drinken op 5 november 2021.

Met Kerst kreeg ik een fles wijn van mijn schoonouders en die heb ik samen met mijn partner opgedronken. En gelijk merkte ik dat ik meteen weer in het oude patroon dreigde te vervallen. En dat was op het eind 2 a 3 flessen witte wijn per dag. Ik heb 25 jaar dagelijks gedronken. Op eigen initiatief de huisarts gebeld en Refusal aangevraagd. Dit heb ik al een aantal keer eerder geprobeerd maar of ik dronk erbij of stopte met de pillen. Ik slik een half tabletje per dag. Niet omdat ik zo’n zucht heb naar alcohol, helemaal niet. Maar als stok achter de deur. Het geeft me rust. Want ik kan niet drinken. Het gevaar schuilt erin dat ik nu zou kunnen denken “het gaat zo goed, ik kan zonder”, maar ik doe het niet. Ik wil niet terugvallen en zal zeker een half jaar of jaar dit blijven slikken. Zonodig mijn hele leven. Ik kan nu hardop zeggen dat ik een alcoholist ben die niet meer drinkt.

Nu dankzij de therapie en veel reflecteren ben ik erachter waarom ik vluchtte. In drank en drugs, maar ook letterlijk in relaties en naar andere landen. Ik ben uitgevlucht en geland. En alcohol, drugs en zelfs ook roken past daar niet meer bij. Ik voel me bevrijd, ben bevrijd. En dat gun ik iedereen, daarom deel ik mijn verhaal.

 

En daar wil ik je nogmaals ontzettend voor bedanken! Wat ontzettend fijn en knap dat je na al die jaren eindelijk de knop om hebt kunnen zetten. Geniet van je welverdiende vrijheid, en hou vol. Dag voor dag, net zo lang tot het niet meer in je systeem zit. Goed bezig!

Mocht iemand anders na het lezen van dit mooie verhaal nu ook eens zijn of haar ervaringen over stoppen met alcohol willen delen: heel graag! Als je op deze pagina even je e-mail achterlaat neem ik vervolgens zo snel mogelijk contact met je op.

Fijn weekend allemaal!

2 Comments

  1. Jurgen April 30, 2022
  2. Lucy May 2, 2022

Leave a Reply