Toch wonderlijk eigenlijk, hoe lang je wel niet met het stemmetje rond kan blijven lopen dat steeds weer in je hoofd fluistert dat je eigenlijk eens zou moeten stoppen met alcohol. Maar wanneer geef je daar ooit aan toe? De schrijver van deze week benoemt dat heel mooi: de keuze is aan jou. Mooi om te lezen weer:
Ik ben getrouwd en onze kinderen studeren. Ik werk in de specialistische psychiatrie. In mijn vrije tijd houd ik me bezig met muziek maken en wielrennen. De afgelopen tien jaar ben ik me daarnaast steeds meer gaan verdiepen in de filosofie. Ik dronk graag rode wijn en speciaalbier, maar ook andere drank, zoals een goede whisky.
Het is inmiddels ruim 500 dagen geleden dat ik besloot te stoppen met alcohol. Niet voor het eerst. Eerder had ik al een paar keer een periode van enkele maanden niets gedronken, om daarna weer met het plan “gedoseerd te genieten” terug te keren naar alcohol. Maar dat werkte nooit lang zoals ik het voor ogen had. Het bleef zelden bij af en toe een gezellig glaasje.
Een moment dat goed illustreert hoe alcohol voor mij werkte, herinner ik me nog helder. We zaten als gezin in een eetcafé. Aan een andere tafel zag ik een man die rustig aan een mooi glas speciaalbier nipte. Twee uur deed hij erover. Ik vond het verbijsterend en ergens ook lachwekkend. Ik had bijna de neiging om naar hem toe te lopen om hem aan te moedigen “op een normale manier” van zijn bier te genieten. Ik zat duidelijk anders in de wedstrijd.
Met alcohol werd ik opener, extraverter, zwieriger. Ik kon makkelijker bij mijn gevoel komen. Achteraf zie ik dat alcohol en emotie bij mij aan elkaar gekoppeld waren. Er waren drempels in mijzelf, en alcohol hielp me daar overheen. Ik werd zelden echt dronken, sloeg de plank niet mis, gedroeg me sociaal aangepast. Sterker nog: ik kreeg complimenten dat ik ondanks de wijn inhoudelijk goed kon discussiëren. De gangmaker op elk feest.
Tegelijk voelde ik me steeds afhankelijker. Ik dacht er te vaak aan. Als ik na mijn werk naar huis fietste, vroeg ik me af of er nog wijn in huis was. Op feestjes was mijn glas meestal als eerste leeg. En ik dronk ook regelmatig alleen, ‘s avonds. Alcohol en ik waren goede vrienden geworden.
Toch waren er signalen: nachtelijke hartkloppingen, zweetaanvallen, tintelende voeten, een wattig hoofd bij het opstaan. Op een gegeven moment woog ik 100 kilo. Dat was mijn grens. Ik voelde me ongezond en teleurgesteld in mezelf. Ik herkende patronen van vermijding. En ergens voelde ik dat dit een kans was, een kans om de lijn van alcoholgebruik in mijn familie te doorbreken, om op een andere manier open en gevoelig te zijn. Om niet afhankelijk te hoeven zijn, om mijn aandacht en denken ergens anders op te richten.
Mijn vrouw had het onderwerp regelmatig op een liefdevolle manier aangekaart. Dat kwam binnen. Ik was het spuugzat. En ergens vond ik het ook een krachtig besef: dat je op elk moment van de dag een andere keuze kunt maken. Het ligt bij jou. En diep vanbinnen weet je vaak allang wat je te doen staat.
Het daadwerkelijke stoppen was verrassend makkelijk. Ik had geen zucht of drang. Wat ik wél moeilijk vond – en nog steeds soms lastig vind – is het verlies van wat voelde als een vriend. De bravoure die alcohol me gaf. Zonder alcohol werd ik geconfronteerd met een kant van mezelf die meer gesloten en introvert is. Ik moest leren uit een ander vaatje te tappen. Dat kostte tijd. Het was een periode van minder energie, zoeken naar mezelf, wennen aan een leven zonder de escape van drank.
Maar ik denk dat daarin ook de kern zit van wat stoppen betekent: het is niet alleen een kans, maar ook een opdracht. Wie ben ik zonder alcohol? Wat ging ik uit de weg? Het leven wordt er eerlijker en betekenisvoller van.
Hoewel ik het zelden hardop zeg, ben ik niet van plan ooit nog te drinken. Het voelt als een stap terug, in plaats van vooruit.
Aan iedereen die nog twijfelt wil ik zeggen: vaak weet je diep vanbinnen al het antwoord op de vraag of stoppen verstandig is. Wat rest, is het moment waarop je besluit verantwoordelijkheid te nemen. Dat moment is van jou, en alleen jij bent de eigenaar van die keuze.
En zo is dat! Stoppen is een keuze. Geen opdracht, geen moetje, geen verplchting, maar een keuze om het gewoon rigoureus anders te gaan doen in je leven. Vrijer, zonder continu met een handrem op je leven door te willen blijven rijden. En alleen jij kunt voor jezelf beslissen wanneer het moment voor jou daar is. En als je dat moeilijk vindt, begin dan met de vraag wanneer je denkt dat het moment wél daar is. Moet je eerst een keer dronken van de trap vallen? Spreek dat dan ook hardop voor jezelf uit. Misschien is die schrik dan net genoeg om je over jouw drempels heen te helpen.
Heel erg bedankt in elk geval voor het delen van dit verhaal, en mooi dat zo je op tijd je ogen zijn geopend. Heel veel succes, en geniet van je vrijheid! En mocht iemand anders na het lezen van dit verhaal nu ook eens zijn of haar ervaringen over stoppen met alcohol willen delen: heel graag! Als je op deze pagina even je email achterlaat neem ik vervolgens zo snel mogelijk contact met je op.
Fijn weekend allemaal!
