Hallo allemaal, vandaag heb ik weer de eer om een prachtig ervaringsverhaal met jullie te delen. Voor mij is dit een mooie les die je helpt herinneren dat je nooit arrogant moet worden als je eenmaal gestopt bent met een verslaving. Ook al lijkt het alsof je alles helemaal onder controle hebt, voor je het weet ben je helaas toch weer terug bij af. Dat heeft deze nuchtere heldin helaas op de moeilijke manier ondervonden:
Alcohol en ik, geen goede combinatie! Maar voordat ik dat kon erkennen moest ik heel wat hindernissen overwinnen. Nog steeds trouwens, maar ik maak er geen strijd meer van. Dat zou betekenen dat me verzet ergens tégen. In plaats daarvan laat ik toe dat dat alcohol nu eenmaal iets is waar ik mee om kan leren gaan: door ervoor te kiezen het links van me te laten liggen.
Dat klinkt mooi hè? Helaas is dit in de praktijk een behoorlijke uitdaging, al weet ik zeker dat dit voor mij de manier is waarop ik er echt vrij van kan zijn.
Vanaf mijn 15e, aan het begin van mijn puber- en studentenleven, na het eerste biertje, vond ik alcohol meteen geweldig. Ik voelde me er zelfverzekerder door, het was een manier om me af te zetten tegen de in mijn ogen burgerlijke omgeving waarin ik opgroeide, en kon er prima allerlei vervelende gevoelens en situaties mee vergeten.
Het viel niet op dat ik steeds meer begon te drinken als ik uitging, of op feestjes. In mijn familie speelt het gebruik van alcohol een hele grote rol, je zou het zelfs normaal kunnen noemen dat in het weekend al om 12 uur de flessen op tafel kwamen. Erfelijke gevoeligheid voor het stofje is er zeker. En toen ik op kamers ging op mijn 18e, werd het helemaal feest! Het studentenleven heb ik uitermate intensief geleefd.
Toen kwam er een kantelpunt. Ik vond het zwaar om na het afronden van mijn studie de “volwassen” wereld in te stappen, met de verantwoordelijkheden die daarbij kwamen, en de verwachtingen die de omgeving opeens van je heeft, en misschien nog wel erger; de verwachtingen die ik mezelf oplegde. Voor het oog werkte ik keurig 40 uur per week, maar eenmaal thuis ging de geest uit de fles. Ik begon elke dag 1 of 2 of soms 3 flessen wijn te drinken. Toch functioneerde ik op mijn werk, echter in persoonlijke relaties kwamen scheuren.
Op mijn 28e liep ik voor het eerst een bijeenkomst van de AA binnen, onder druk van mijn familie trouwens. Daar zat ik, tussen allemaal mensen met de één nog verschrikkelijkere verhalen dan de ander. Mensen die alles kwijt waren geraakt, ik werd er zowat depressief van. Na een maand vond ik het daar wel genoeg. Ik kon me niet identificeren met die groep. Vond dat ik het zelf wel kon en dat ik anders was.
Dat lukte aardig trouwens. Ik was, vond ik, bewuster met alcohol bezig en dronk ook niet meer alleen. In mijn toenmalige relatie had ik bovendien een soort maatje gevonden. We rebelleerden er samen lustig op los. We dronken regelmatig, en ook de softdrugs waren vaste prik. Dat laatste heb ik na een aantal jaar heel makkelijk kunnen loslaten, maar de alcohol hield me inmiddels gevangen. Heel langzaam functioneerde ik eigenlijk niet meer als ik niets had gedronken. Het werd mijn motor om dingen gedaan te krijgen, “mezelf” te zijn.
Toen ik 35 was, stortte ik in. Er waren 2 kleine kinderen gekomen, ik werkte full time, en deed er ook nog een studie bij. Het was overleven om elke dag alle ballen hoog te houden. En moest ik er ook nog voor zorgen dat ik aandacht bleef geven aan mijn “grote vriend” de alcohol. Ik werd onberekenbaar, irrationeel, moest me wel eens ziek melden vanwege katers, had veel ruzies met mijn man. We kwamen er samen niet meer uit, en gingen uit elkaar. Wat een nederlaag was dat. Om ervoor te zorgen dat ik een co-ouderschap voor de kinderen kon aangaan, moest ik met de billen bloot en kon niet langer wegvluchten in de drank.
Na wat halfslachtige pogingen bij een psycholoog en een ambulant programma bij een instelling, kon ik er niet omheen dat ik meer hulp nodig had, al was ik nog ver weg van het echt accepteren dat ik niet met alcohol kon omgaan. Ergens was altijd dat achterdeurtje in mijn gedachten dat ik kon leren “sociaal” te drinken. Maar ik ging het proberen. Op mijn39e ben ik vrijwillig intern gegaan bij een verslavingskliniek. Daar heb ik bijna een jaar 24/7 een intensief programma gevolgd, alles afgebroken en mezelf weer opnieuw opgebouwd. Of mezelf echt leren kennen, dat is misschien een betere omschrijving.
Eenmaal uit de kliniek, had ik nog een jaar af en toe gesprekken daar, en ik ging wekelijks naar een bijeenkomst met lotgenoten (niet de AA). Ik vond een nieuw huisje, had co-ouderschap voor de kinderen, en kreeg weer een baan. Elk jaar werd ik sterker. Op vrijwillige basis gaf ik voorlichting in klinieken, en werkte ik bij een zelfhulplijn. Wat was iedereen toch trots op me. Hoofdstuk afgesloten zou je denken. Niets was minder waar. Mijn grootste valkuil is mijn kracht.
Na ruim 5 jaar nuchter, werd ik onrustig. Het leek soms of mijn leven alleen maar bestond uit het “niet meer drinken”. Ik werd moe van elke week dezelfde gesprekken daarover in de zelfhulpgroep. Ik wilde mezelf er niet steeds maar mee blijven identificeren. Niet drinken bracht me dan wel veel, maar ik miste ook een soort spanning. Het werd saai. Op een vakantie passeerde ik een grens. Er stond een welkomstpakket klaar, met je raadt het wel, een fles wijn. Thuis had ik dit soort verleidingen prima in de hand, maar daar op dat moment nam de rebel het van me over.
En zo sloop het gebruik er weer heel geleidelijk in. Je weet dat je met vuur speelt, maar toch overtuig je jezelf dat je het aankan. Onder controle hebt. Het was niet naïef gedacht, het was arrogant. Ik liet mijn hoofd het overnemen, om mijn gevoel te verdoven. Toen door faillissementen van mijn baas ik mijn werk 2x in 3 jaar verloor, was ik al niet meer in staat dit zonder alcohol te verwerken. Wat het nog het ergste maakte, was dat ik me er heel goed van bewust was dat ik er zelf verantwoordelijk voor was om weer een nieuwe richting in het leven in te slaan.
Maar een bepaald soort trots, en schuldgevoel hield me nog een hele tijd tegen. Want je weet dat je het eigenlijk allemaal zo goed weet, echter ik vond de wil niet meer, de zin ervan. En maar wegdrukken, dat gevoel, met heel veel alcohol. Opnieuw in overlevingsstand. Begin dit jaar wilden mijn kinderen (nu pubers) niet meer bij me wonen als ik mijn gebruik niet zou stoppen. Ze pakten hun spullen en bivakkeren sinds die tijd bij hun vader. Dit was de allergrootste deceptie uit mijn leven en heb twee maanden in een soort shocktoestand verkeerd.
Een maand geleden, na mijn 51e verjaardag, kon ik eindelijk door mijn verdriet, boosheid en onmacht heen, de knop omzetten. Het begon ermee dat ik weer in gesprek ging, het niet meer allemaal “zelf” wilde oplossen. En ik zag opeens dat stoppen met drinken niet iets is dat ik voor anderen moet willen doen, om iets te bewijzen of om een soort resultaat te bereiken of vertrouwen af te dwingen. Ik wilde dit voor mezelf gaan doen.
Veel dingen die ik destijds in de kliniek heb geleerd helpen mij daarbij: ik eet weer goed, ik hou me aan een bepaalde structuur op de dag en laat de moeilijke momenten er zijn, in plaats van dat ik er weg van wil. En geloof me, die moeilijke momenten zijn er legio! Wat betreft het herstellen van de band met mijn kinderen, dat wordt misschien een lange en zware weg, maar ik wil er positief naar blijven kijken. In de eerste plaats wil ik ervoor zorgen dat ik met mezelf in contact blijf, kwetsbaar durf te zijn en hoe gek het ook klinkt: me eigenlijk voor het eerst in mijn leven eens niets van anderen aan te trekken. En zeker niet van mijn grote “vriend” de fles.
Och, wat kan ik me die verleiding van zo’n welkomstpakket toch goed voorstellen zeg! En daarmee het “fuckit-het-is-vakantie-en-we-zijn-er-eindelijk”-gevoel. Ik weet niet of ik er zelf ook in was getrapt, maar mocht ik in de toekomst ooit in die verleiding gebracht worden gaat jouw verhaal mij er in elk geval zeker van weerhouden om toch een hap van die verboden appel te gaan nemen. En daar kan ik je niet genoeg voor bedanken! Net als voor het delen van dit verhaal. Bijdragen als deze maken Alcholvrijheid een platform waar mensen echt heen kunnen voor ondersteuning en inspiratie. Dank daarvoor!
En mocht iemand anders na het lezen van dit verhaal nou ook eens zijn of haar unieke reis op papier willen zetten, graag! Als je op deze pagina je e-mailadres achterlaat, neem ik zo snel mogelijk contact met je op.