“De zeurende heks werd weer een lieve vrouw”

Hallo allemaal! Met gepaste trots mag ik vandaag weer een mooi nieuw verhaal met jullie delen, waarvan de schrijfster aangaf zelf veel gebaat te zijn bij de andere ervaringsverhalen die ze iedere week leest hier op Alcoholvrijheid. Alleen al het besef dat er heel veel mensen worstelen met hetzelfde probleem kan je helpen om door te zetten in die moeilijke momenten. En dat alcohol een probleem kan zijn is inmiddels wel duidelijk, want met mate drinken blijkt toch niet voor iedereen weggelegd. Laat je inspireren door dit herkenbare verhaal:

 

Wij zijn nu meer dan 200 dagen gestopt met drinken, ruim een half jaar alweer. Wij = mijn man en ik samen. Dit is een verhaal van 2 mensen die elkaar gesteund hebben en elke dag verwonderd zijn hoeveel we ervoor in de plaats krijgen… en nu vragen we ons af waarom we nooit eerder echt hebben doorgezet. Het is wel een verhaal waar ik niet meteen het “eureka-gevoel” had omdat ik ervan af was en niet meteen alle voordelen zag van het stoppen. Ook al waren die voordelen er vanaf dag één.

Ik ben een vrouw van 46 en heb 4 zonen. De oudste zoon is 19 jaar en de jongste is 10. Ik werkte als zelfstandige en mijn man heeft ook een eigen zaak met ruime openingsuren. Mijn man vertrekt vroeg (lang voordat de kinderen wakker zijn) waardoor ik er alle ochtenden alleen voor sta. Door mijn flexibele werkrooster had ik de mogelijkheid om alleen tijdens de schooluren te werken. Zo nam ik altijd de zorg voor de kinderen, het huiswerk en het huishouden voor mijn rekening.

Jaren werkte ik aan dit tempo en dacht ik dat ik de drukte, de stress en het helse werkritme de baas kon… Alleen had ik na de overgang van het werk en de huiswerkbegeleiding van de jongens (ze hebben allemaal leerstoornissen) altijd een glas wijn nodig voor mijn man thuis was om te kunnen ontspannen en om aan alles te kunnen. Wijn en drank hebben altijd rijkelijk gevloeid in ons leven. Het was ook erg gewoon in ons drukke sociale leven waar iedereen rondom ons te veel dronk bij gelegenheden.

Ik ben nooit de vrouw geweest die gekke stoten heeft uitgehaald omwille van drank. Dus geen gekke verhalen van dronken met de auto rijden… Het is gelukkig ook geen verhaal van een moeder die haar kinderen verwaarloosd heeft. Maar ik zat jarenlang op mijn tandvlees en wijn was mijn maatje, mijn vlucht en mijn ontspanningsreis naar betere oorden (dacht ik). Het was heerlijk om thuis te komen en dat glaasje frisse wijn in te schenken, om je daarna te beseffen dat je glas veel sneller leeg was dan je dacht.

In het begin dronk ik wel met mate (meer dagen niet dan wel) maar de laatste 4 jaar ging de alcoholinname de hoogte in. Hoe drukker het werd in mijn hoofd en mijn werk, hoe meer glazen ik nodig had om te kunnen ontspannen. Op sociale gelegenheden was ik altijd de Bob, dus dan kon mijn man zich laten gaan en was ik de matige drinker. Maar thuis ging die rem eraf en kon ik bijschenken naar believen. Eerst deed ik de fles witte wijn open, maar dat begon gênant te worden omdat mijn man bij thuiskomst al kon zien dat ik meer dan een halve fles wijn achter de kiezen had. En ik wou natuurlijk nog lekker verder drinken met hem. Zo ging ik over tot de aankoop van een bidon wijn, zo zag hij het niet en zag ik het niet (lekker tanken zonder schuldgevoel).

Omdat ik de laatste jaren niet rustig dronk maar erg snel, werd ik ook snel dronken. Na 4 glazen wijn was ik al totaal uit mijn doen en na glas 5 ging het licht uit. Ik dronk dus geen liters wijn per dag, maar ik dronk wel bijna elke dag te veel voor mijn doen en mijn lichaamsbouw. In het weekend en op vakantie konden we al ’s middags de rosé opentrekken, dutje doen om daarna weer rosé te gaan drinken…

Het was alsof de combinatie stress, leeftijd en wijn een steeds grotere alcohol-intolerantie aangaf. Ik begon ook steeds sneller black-outs te krijgen, sneller traag te spreken, alles eindeloos te herhalen en vooral zo verschrikkelijk hard te zeuren alsof ik het zwaarste leven van de wereld had. Dit was altijd met de bijhorende tranen en emotionele prietpraat, terwijl ik dat de volgende dag dan minimaliseerde of niet eens meer wist. Het drinken maakte van mij eigenlijk niet meer zo’n leuke, ontspannen vrouw. Ik had ook elke dag de intentie om die avond geen wijn te drinken. Dat lukte vaak wel op maandag (nog een kater van zondag) maar dinsdag was dan toch weer zo druk geweest dat ik toch wel een wijntje verdiende. Alle moeders drinken wijn: dat verdienen ze want er zijn zoveel ballen die hooggehouden moeten worden en drinken ontspant nu eenmaal. De “mommy wine culture” hebben ze daarom toch uitgevonden, niet?

Ik voelde dat mijn hele lijf onder hoogspanning stond. Ik sliep al jaren slecht. Te vroeg in slaap vallen op de bank. Naar boven gaan, wakker liggen van het gesnurk van de man (die elke dag meer dronk dan ik). Toch in slaap vallen om vervolgens van 03:00 klaar wakker te liggen tot 05:00 (je wilt niet weten hoeveel series ik op Netflix heb gezien ’s nachts). Terug in slaap vallen en met een zwaar hoofd de wekker horen om 06:00 en snoozen. Dat was mijn leven dacht ik. Ik was nu eenmaal een slechte slaper geworden sinds enkele jaren. Ik had ook al jaren een veel te hoge bloeddruk en de volgende stap waren pillen om die bloeddruk te verlagen.

Ik wilde al langer stoppen met alcohol omdat ik merkte dat ik er steeds minder goed tegen kon en het makkelijker vond om helemaal niet te drinken dan 1 glas (dat is me nooit gelukt). We deden meerdere malen een stop van een maand, om vervolgens zo uit te kijken naar de dag dat we weer mochten drinken, dat er gelijk weer teveel gedronken werd. De “we drinken van maandag tot vrijdag niet”-regel gaf me zoveel conflicten met mijn innerlijke stemmetje. Die sprak elke dag tegen me dat ik wel moest drinken. Dat was uiterst vermoeiend.

De kentering kwam deze zomer toen mijn man en ik een paar dagen geen kinderen hadden. Die paar dagen hadden we enkel gegeten, wijn gedronken, dutjes gedaan, wat fietsen van café naar café om weer wijn te drinken, eten en vervolgens weer slecht slapen ’s nachts. Om de volgende dag exact hetzelfde patroon te herhalen. We waren doodmoe toen we terugkwamen van die wijnreis…

Ik had alle boeken al gelezen van Jacqueline Lieshout, ik had de AV app al regelmatig moeten resetten maar na thuiskomst zei ik tegen mijn man: ik ben zoooo moe, mijn hele lijf en hoofd snakt naar rust… ik wil een tijd zonder alcohol om te zien wat het met me doet. Mijn man riep meteen (die overdrijft altijd): we gaan voor de 100 dagen challenge en die eindigt op 4 december als we dat etentje hebben met 6 vrienden. De paniek, de angst en een agenda vol feestjes in de maand september bezorgden me de stuipen op het lijf. Maar ik wilde echt iets veranderen en ik wile echt weer frisser zijn als de school van de jongens weer begon na de zomervakantie. Zo startte eind augustus ons nieuwe leven.
De eerste weekenden waren echt zwaar, daarna werd het gewoon zwaar en dan werd het steeds gemakkelijker. Het lukte ons, samen…

Wat bij mijn man meteen een immens verschil gaf in zijn uiterlijk (de kilo’s vlogen eraf, hij zag er meteen heel fris uit) duurde het bij mij wat langer. Ik sliep wel na de eerste week een hele nacht door en zo ging het elke nacht opnieuw. De bank en Netflix begonnen me te missen. Was ik dan toch geen slechte slaper? De stress en de drukte die ik jarenlang had weggespoeld met wijn kwamen nu ineens heel hard binnen. Dat was ook even wennen… maar ik had nu wel de moed en de energie om die stress aan te pakken. In het begin dacht ik dat het stoppen van alcohol me enkel beter deed slapen…

Maar inmiddels zijn dit de voordelen die ik na 5 maanden spontaan kan opnoemen:

Ik gaf mijn baan op als zelfstandig agent ( ik vond het toch al jaren een rotjob) en ging weer helpen in de zaak van mijn man. Met mijn inzicht en orde was daar ook nog veel meer uit te halen. De emotionele huilebalk gesprekken veranderde in leuke, constructieve gesprekken waar humor en relativering de rode draad werden. Het bankslapen maakte plaats voor wandelingen met de hond en series bingewatchen gebeurde op een normaal uur. Het geen echte tijd voor elkaar hebben deed ons besluiten om de zaak een halve dag per week te sluiten om lekker te gaan lunchen, wandelen en bij te praten.

De zeurende heks werd weer een lieve vrouw en een altijd echt “aanwezige” mama. De avondstress van huiswerkbegeleiding loste ik op door een weekendplanning te maken en de taken op zondag te maken. De rommelige keuken (die ik soms niet opruimde wegens teveel wijn) is veranderd in een keuken die altijd aan kant staat. Mijn huis is nu altijd opgeruimd omdat ik ’s morgens fris wakker ben en er meteen invlieg (de was draait, het afwasmachine is uitgeladen, de boterhammen zijn gesmeerd, ik ben gedoucht en dan pas maak ik de kinderen wakker). De snooze knop van mijn wekker is werkloos. Mijn bloeddruk is nu optimaal. Mijn sociale leven is niet saai want ik zing en dans nog altijd, alleen weet ik de volgende dag nog alles en hoef ik me nergens voor te schamen. De jongens hebben altijd vervoer terug als ze uitgaan want wij kunnen ten allen tijden rijden. De angst,- en schuldgevoelens zijn verdwenen. Wij zijn beiden de beste versie van onszelf geworden waar het vluchten van problemen veranderde in het aanpakken van problemen.

Ik noemde het innerlijke vervelende stemmetje in mijn hoofd “cruella de bitch” en die heb ik ook in slaap gewiegd. Toen we 75 dagen gestopt waren kwam “cruella” bij ons beiden zowat gelijktijdig terug om ons te overhalen omdat we nu toch al hadden bewezen dat we het konden en dat we nu gemakkelijk af en toe een glaasje konden drinken. We hebben haar toen de kop ingedrukt. Het etentje na de 100 dagen challenge ging niet door na corona besmettingen in de vriendengroep. Dat was voor ons een teken dat we moesten doorzetten want na die 100 dagen begon het pas echt gemakkelijk te worden. De feestdagen waren zo leuk en gezellig zonder alcohol dat ik beslist heb om er geen einddatum meer op te plakken…. Ik hoop stiekem dat het voor altijd is, want we zijn nu beiden de beste versie van onszelf.

Daar waar ik in het begin een beetje triest was als ik dacht aan een reisje met de vriendinnen en vakantie zonder wijn, kijk ik er nu juist weer naar uit. In het begin kregen we best veel opmerkingen van onze omgeving toen we van grote sociale alcoholdrinkers naar uiterst “saai” gingen, want zij hadden geen alcoholprobleem en wij toch ook niet. Drinken is genieten, toch?

Nu iedereen ziet dat we zoveel meer aangepakt hebben, nog wel leuk zijn, nog wel veel drinken (alleen geen alcohol meer)… zijn er intussen toch ook al wat mensen uit onze naaste omgeving gestopt met alcohol. Ik hoor heel veel mensen twijfelen en hun drankverbruik minimaliseren. Zo van: Wij drinken nooit in de week… maar dan gaan ze wel dinsdag tennissen en kruipen ze de bar in, op donderdag was er iemand jarig en vrijdag is het weekend… dus ja. Ik zie nu ook echt dat er bij weinig mensen een rem is zodra ze starten met drinken.

Alcoholvrij is vrij van alcohol en betekent voor mij echt VRIJ, en het is de oplossing van al mijn problemen omdat ik ze nu echt oplos en niet slechts wegspoel voor enkele uren! Ik kan het iedereen aanraden, en geloof mij: het wordt echt elke dag gemakkelijker.

 

En zo is dat helemaal! Supermooi om te lezen dat je je aanvankelijke einddatum het raam uit hebt gegooid, want ik durf te wedden dat je anders binnen de kortste keren weer op je oude niveau zou zitten qua drankgebruik. Voor mij was dat misschien ook wel het keerpunt van een periode zonder drank, naar een werkelijk alcoholvrij leven. En precies om de redenen die je allemaal noemt, zou ik dat voor geen goud mee willen missen. Gefeliciteerd met je welverdiende alcoholvrijheid allebei!

En onwijs bedankt voor het delen van je mooie verhaal. Mocht iemand anders na het lezen hiervan nu ook eens zijn of haar ervaringen over stoppen met alcohol met ons willen delen: heel graag! Als je op deze pagina even je e-mail achterlaat neem ik zo snel mogelijk contact met je op.

Fijn weekend allemaal!

Leave a Reply