Vandaag een verhaal uit het hart! Geniet van een heel mooi en eerlijk verhaal over “het stemmetje” (iedereen die stopt of wil stoppen kent die wel), het gevoel van schaamte, de stap om niet meer te drinken, de trots die het oplevert, de uitdagingen (vooral van de mensen om je heen) en het alsmaar groeiende zelfvertrouwen. Erg mooi om te lezen:
Ik ben 44 jaar, vader van drie dochters en werk in de IT-branche.
Bijna 200 dagen geleden nam ik een besluit: Ja! Vandaag, vanaf NU, luister ik naar dat stemmetje in mijn hoofd.
Dat stemmetje dat, elke keer als ik in de koelkast naar een Desperado greep, me steevast influisterde: Dit is niet verstandig, geen goed idee, het is maandag, morgen heb je een drukke dag, je laat het vast niet bij eentje.
Om dat stemmetje vervolgens het zwijgen op te leggen… en toch dat flesje te openen. En inderdaad: soms twee, drie keer.
Achteraf voelde ik me daar rot over, en nam ik me voor het écht anders te gaan doen.
Om dan, als ik alleen thuiskwam van het werk, tóch weer die flesjes Desperado te zien — en de cyclus herhaalde zich.
Toegegeven, ik liet het vaak bij twee (of soms drie) flesjes. Niet genoeg om laveloos op de bank te hangen.
Maar wel aangeschoten. Wat ik toen “aangenaam verdoofd” noemde.
Mijn omgeving merkte er weinig van. Ik kwam op tijd op mijn werk, mijn werkgever was tevreden over wat ik opleverde.
Niets aan de hand… dacht ik.
Mijn leven kabbelde zo rustig voort.
Ik was gelukkig, blij, niet echt bewust van het feit dat ik een probleem had.
Ik had genoeg positieve dingen in mijn leven om dat stemmetje telkens te sussen en mezelf te vertellen dat het heus wel meeviel.
Maar na verloop van tijd begon het drinken steeds vroeger op de dag.
En ik dronk steeds meer.
Ik had allerlei haakjes gecreëerd waarbij het gewoonte werd een biertje te nemen:
Thuiskomen van werk? Ontspannen — daar hoort een biertje bij.
Na het eten op de bank tv kijken? Biertje erbij.
Met vrienden afspreken en een spelletje doen? Biertje erbij.
Huis opgeruimd? Biertje als beloning.
Op de bank met je vriendin? Biertje erbij.
Ouders op bezoek? Even kletsen — biertje erbij.
Kortom: allemaal haakjes.
Het was een gewoonte geworden en ik dronk zo elke dag twee à drie flesjes Desperado, met soms uitschieters naar 5 á 6.
Ik schrok steeds vaker van mezelf.
Ik herinner me een situatie waarin ik de twee Desperado’s op had die ik eigenlijk voor gasten had gehaald.
Dus wurmde ik mezelf snel in drie bochten om tussendoor nog naar de supermarkt te fietsen voor twee nieuwe flesjes.
Ik wilde niet “betrapt” worden — ik had immers beloofd dat ze er zouden zijn.
En tja… als je er dan tóch bent, kun je net zo goed een extra sixpackje meenemen, toch?
Of dat moment waarop ik mijn oudste dochter niet meer kon wegbrengen omdat ik niet meer mocht autorijden.
Ik moest haar teleurstellen.
Het stemmetje in mijn hoofd werd steeds luider.
Maar vooral voelde ik me schuldiger en schuldiger.
Schuldig naar mijn dochters, naar mijn vriendin, maar ook — en misschien wel het meest — naar mezelf.
Want serieus: je dochter teleurstellen? Treurig snel naar de supermarkt fietsen voor een paar biertjes om je gedrag weg te moffelen?
Ik vond dat echt verschrikkelijk van mezelf.
Mijn vriendin had al een paar keer terloops opgemerkt: “Joh, drink je niet te veel?”
En tijdens een gesprek met een goede vriend over alcohol gooide hij het er letterlijk uit: “Als je zóveel drinkt, ben je gewoon alcoholist.”
Die opmerkingen, dat besef… het drukte op mijn schaamte en zette me aan het denken.
Waarom drink ik? Wanneer drink ik? En hoe kan ik ermee stoppen?
Ik was al eens eerder een tijdje gestopt. Een paar maanden heb ik niet gedronken, en ik voelde me toen goed. Maar ik hield het niet vol, omdat die haakjes bleven trekken.
Gevolg: na een paar maanden zat ik weer in mijn oude patroon.
Ik voelde dat ik het deze keer anders moest aanpakken.
Ik moest het patroon doorbreken.
Van die haakjes af.
Ik moest juist niet op vaste momenten gaan drinken.
Want het was me inmiddels duidelijk: ik wíl stoppen met drinken.
In een eerlijk gesprek met mijn vriendin heb ik gedeeld wat ik wilde doen: een tijd stoppen met drinken.
Doel: geen haakjes meer.
Eerlijk gezegd begon ik met het idee (of het excuus) dat ik later misschien weer af en toe een biertje zou kunnen drinken.
Het besluit stond eind oktober 2024: ik stop.
Op een dinsdag. Want elke dag is een goed moment om te stoppen met drinken.
Trots, angst, verdriet — allerlei emoties schoten door me heen in de eerste paar dagen.
Het stemmetje schreeuwde: Eentje kan toch wel? Doe niet zo moeilijk. Je functioneert toch goed op je werk?
Maar ik dacht aan de haakjes. Aan het hellend vlak waar ik dan weer op zou staan, om er onvermijdelijk vanaf te glijden.
Wat me vooral op de been hield, was de schaamte die ik voelde naar mijzelf, naar mijn dochters en vriendin.
(Tip: vul de alcoholreminders in! Die reminders teruglezen helpt!)
Eén dag werd een week, werd twee weken, werd vier weken.
En toen kwam het eerste feestje…
Vooraf had ik met mezelf afgesproken om open en eerlijk te zijn naar iedereen: ik drink niet meer.
Niet: “Ik probeer te minderen”, maar gewoon: “Ik drink niet.”
En ik wílde het ook echt niet meer.
Na die vier weken voelde ik me al zoveel beter!
Vooral doordat het schuldgevoel weg was — wat een verlichting is dat!
Dus ik zei het actief: “Ik drink niet meer.”
Gek genoeg voelde dat als een afscheid van een oud leven.
Er was wat weemoed, het stemmetje liet zich weer horen.
Maar eenmaal uitgesproken, vond ik: nu moet ik er ook bij blijven.
Ik wil niet iemand zijn die zegt niet te drinken en het op een feestje tóch doet.
Het feestje was fantastisch.
Ik heb het enorm naar mijn zin gehad.
De gastheer had op mijn verzoek 0.0-bier gehaald.
Die avond gaf me een gevoel van trots en doorzettingsvermogen.
En de volgende ochtend: fris en fruitig!
Met kerst: weer een 0.0-biertje. En weer open gedeeld dat ik niet meer drink.
Dat werkt echt!
En eerlijk: 0.0-bier is ook gewoon goed te doen.
Oud en Nieuw. We hadden een feestje gepland met vrienden.
Ook hier van tevoren actief gedeeld dat ik niet wilde drinken.
Ik had speciale 0.0-bubbels gehaald om te proosten.
En 0.0 Desperado.
Dat vond ik spannend — want daarmee liep ik wel op de grens. Het was immers Desperado. Maar ook dat ging goed.
We feestten tot 06:00 uur, en ik heb geen druppel alcohol gedronken.
Zelfs bij het proosten op 2025.
Wat ik bijzonder vond: er ontstonden die avond veel gesprekken over alcoholgebruik.
Ik kreeg alleen maar bewondering voor mijn keuze.
Dat vulde me met een bepaald gevoel van trots en zekerheid. Dat voelde goed. Op het feestje werd mij ook een aantal keer toevertrouwd; “Dat zou voor mij eigenlijk ook wel goed zijn om te doen…”
Mis ik het dan helemaal niet? Soms.
Maar die momenten worden -gelukkig- wel steeds zeldzamer.
Ik denk nog weleens terug aan feestjes met veel drank — Holland Zingt Hazes, de kroeg, thuisfeestjes —
Maar het zijn herinneringen. Fijne herinneringen.
Ik maak nu nieuwe zonder alcohol. En die zijn minstens nét zo leuk.
Wat ik misschien nog wel het moeilijkste vond, waren de reacties van sommige mensen om me heen. Mensen die het stom vonden dat ik niet meer dronk.
“Dan zijn wij straks aangeschoten en jij niet.”
“Dan val je buiten de groep.”
“Het is niet gezellig.”
Dat deed wel echt pijn.
Maar ik voelde ook dat ik vast wilde houden aan mijn keuze.
Ik voelde trots. Die trots heb ik gebruikt om niet te zwichten.
Ik ben meer dan een vriend die meedrinkt.
Inmiddels zijn die reacties bijgedraaid.
Laatst zei iemand zelfs voorzichtig: “Misschien moet ik jouw voorbeeld volgen…”
Ik heb het al eerder benoemd; Ik ben trots. Trots op mezelf.
Ik voel me beter, fitter, scherper.
Daarnaast vind ik me een betere vader en partner.
Ook geen katers meer. Geen schaamtevolle ritjes meer naar de supermarkt.
Voordeel op voordeel op voordeel.
Vrienden en kennissen weten inmiddels vrijwel allemaal dat ik niet meer drink.
Ze zorgen zelfs zelf voor fris of 0.0 als ik langskom.
En zien daarnaast ook de voordelen — want ja, voor het volgende feestje ben ik gewoon de BOB.
Ik drink toch niet. 😉
En nu, weer een paar maanden verder?
Voel ik me elke dag zekerder in mijn besluit om helemaal niet meer te drinken.
Niet drinken biedt alleen maar voordelen.
Dus…
Heb jij dat stemmetje in je hoofd dat ik ook had?
Luister ernaar.
Ga staan, hoofd op, schouders naar achteren, en kijk vooruit.
Het wordt — uur na uur, dag na dag, week na week — alleen maar beter.
Je kunt dit.
Mee eens! Aan jij die dit leest: ook jij kunt dit. En zoals deze schrijver zo mooi zegt: elke dag is een goed moment om te stoppen met drinken. Zo is het echt helemaal! Elke dag is een goed moment, en voor dat stemmetje met die haakjes is elke dag een slecht moment. Dat is nou eenmaal zo, nu, vandaag, volgende week, na de zomer, na die bruiloft, etcetera etcetera. Er is altijd wel een excuus! Tot je niet meer drinkt, vanaf dan is alles ineens glashelder. Ga ervoor, want echt: je kunt dit!
Heel erg bedankt voor het delen van je verhaal. En mocht iemand anders nu ook eens zijn of haar ervaringen willen delen: heel graag! Als je op deze pagina je email achterlaat neem ik vervolgens zo snel mogelijk contact met je op.
Fijn weekend allemaal!
